Paal

We gaan het hier niet hebben over het gehucht Paal.
Toch heeft het woord paal wel met fietsen te maken!

Er is al genoeg geschreven over het ontstaan van de fiets.
Ons befaamde vervoermiddel dus.
Weinigen realiseren zich dat een ander fenomeen eveneens zijn oorsprong vindt en onlosmakelijk met de fiets verbonden is.

In de tijd van de houten loopfiets, waarbij je een eeltlaag van vier centimeter op je kont kreeg en je kunstgebit er zowat uit klapperde zal het probleem van parkeren nog niet zo gespeeld hebben.

Denk om de houtworm.

Ik wil het hier nu hebben over het fietsenrek.
Dit is een probleem van de laatste vijftig jaren, als we aannemen dat een halve eeuw geleden de fietsen toch ergens moesten staan.
Vijftig jaar!!!

Veel fietsen?

In al die tijd is het niet gelukt een goed fietsenrek te ontwikkelen.
Jaar in, jaar uit verschijnen er nieuwe probeersels die allemaal op de cruciale onderdelen vele mankementen vertonen.

Ooit begon het met een gleuf in de grond.
Dat was niks.
Je zag het niet, er kwam makkelijk vuil in, de gleuf raakte vol met blad of met water dat tegen je kuiten opspatte en je fiets stond wel wat wiebelig.

Je vindt ze nog wel.

Vervolgens kwamen die stalen dingen met een hoog en een laag rek.
Zodat de fietsen net te dicht op elkaar staan en je vingers steeds klem komen te zitten, als je met veel duw- en trekwerk je stuur weer tussen twee sturen van anderen moest persen.
Je voorwiel buigt om, doordat anderen weer tegen jouw fiets aanduwen.

Dit beruchte rek kom je overal tegen.

Krapjes inderdaad.

Zeker niet stormvast.

Nu zijn er weer de zgn. ‘nietjes’, stalen beugels waarbij je nooit weet hoe en waar je fiets moet staan.
Echt, ik heb mensen zolang zien twijfelen dat ze ten einde raad weer wegreden.