Om kwart over acht zaten we op onze stempelpost, we waren er gereed voor.
Stempelen wordt al lang niet meer gedaan, we zijn van de bevoorrading.
Rond die tijd is het nog erg rustig op de Griete en heb je even de tijd om over de Schelde te kijken.

Het ziet er nog bewolkt uit.

Zicht op Griete Haven.

Café ‘de Griete’ nog in volle rust.

De stempeldame van dienst bewaakte de koeken alsof het broodjes goud waren.
Afijn, de fietsers zouden wel komen die waren al losgelaten.
Iemand maakte al een opmerking: je moet met een bakje maïs rammelen, dan gaan de fietsers wel vallen als duiven!
Het zou nog wel even duren voor de eerste zouden komen.

Koeken, koffie en een kloeke dame.

Die kwamen alras, al waren ze net van Kloosterzande vertrokken.
Even een koekje eten en weer door naar Absdale om in te schrijven.
Geen tijd om koffie te drinken.

De eersten kwamen alleen voor de koek.

De meeste die stopten voor koffie waren blij om even uit de wind te zijn.
Ook die was weer stevig van de partij.

Gauw een koek naar binnen en weer verder.

Deze deelnemer gaf niet om de wind, paste gewoon z’n snelheid aan.

Al gaven de meeste daar niet om, die zijn er al aan gewend.

Stempelplaats.

Allengs druppelden de deelnemers café ‘de Griete’ binnen.
Namen hun gemak met koffie, een koek en een praatje.
Voor ze nog een laatste stukje tegen wind in moesten tot aan de Verkorting.

Dat scheelt 50 meter.

Moeizaam weer opstarten.

Geen bericht van het thuisfront.

Deze keer alleen.

Kan net bij de rugzakken.

De helft van deze ploeg dronk wat, maar alle namen wel een koek.

Wat doen we; koffie of doorrijden?

Allemaal dezelfde helm.

Het fijne van een tocht rijden, je komt soms bekenden tegen.

Even wat nieuws uitwisselen.

Natuurlijk rijd je je eigen tocht van TC. Axel, al ging de ene helft richting België en de overigen naar de Griete.

Klein groepje TC. Axel.

Even bijpraten.

Er werd wat afgeteld en nog lag er teveel!

Druk konden we het niet noemen, maar die geluiden hoorden we ook van andere deelnemers die tochten organiseren.
Een algehele malaise na de coronajaren.

Nog zo’n 30 kilometer voor de wielen.

Er was ook een ongeval, maar dat had te maken met een dame en een hond contra de fietser.
Hoe gingen ze elkaar passeren, niet goed dus.
De fietser tuimelde om bij een lage snelheid.
Viel achteraf mee met schaafwonden, snee in de elleboog en kapot stuurlinnen.
Personeel van het café lapte de ongelukkige weer op en reed hij gezwachteld terug naar huis.

De laatsten.

Het was nu wachten op de laatste die over de dijk moest komen.
Dat waren de mannen van TC. Avanti.
Daarna de koeken inpakken, de rekening betalen en met een laatste blik achterom weer naar huis.

Koffie gaat er altijd in.

Op zondag waren er ook weinig clubleden die één van de routes van de Grenstocht reden.
Ze slaagden er wel in om bij Zeedorp van de route af te wijken, de dijk op te rijden en aan dezelfde kant weer naar beneden te gaan.
Aan de zoete kant bleven rijden.
Op de enkelingen na die wel zoute kant volgden zoals het hoorde.

Ondanks zwangere wolken die niet wilden bevallen en de wind was het beide dagen goed fietsweer voor de ‘Grenstocht’.