Het internet is ons collectief geheugen, daarin kunnen we naar hartenlust grasduinen.
Je komt leuke tafereeltjes tegen die je ergens voor kunt gebruiken.
Het verleid je wel tot prozaïsche gedachten.

De zon en de fiets
om iets anders geef je niets
geen koude en geen regen
of van die kletsnatte wegen

de warmte te voelen
dat is wat we bedoelen
naar boven toen je alles gaf
traploos een helling af

rond om je natuur
genieten hoever je tuur
een grasspriet tussen je teen
een vlinder op je been

plezier maken met elkaar
de wind door je haar
een glaasje met geluk
zo’n dag kan niet stuk

laat de zomer duren
tot in late uren
vergaan in mooie kleuren
mag elke dag gebeuren

tot de winter weer begint
een seizoen minder bemind
met van die korte dagen
en we over alles klagen

Genieten van zulke gedachten is wel fijn, maar dat kan als een zeepbel uit elkaar spatten.
Zeker als je met pech langs de kant van de weg staat.
Dan zijn die momenten even als de zon achter wolken verscholen.