De twee kreupele rijders besloten wat vroeger te vetrekken.
Om de drukkende hitte voor te blijven die al dagen als een deken over alles heen hing.

Na inschrijven vertrokken ze iets later uit Sluiskil dan de andere rijders van onze club.
Reden: volgens doktersadvies mocht er niet gezweet worden en de kleinzoon had last van zijn knie.
Ze gingen dus in een aangepast tempo rijden.

De groep voor ons reed niet echt weg, op een gegeven moment waren ze toch uit zicht verdwenen.
Zij zaten al uitgebreid aan de koffie in Bassevelde voor wij daar arriveerden.

Veilig oversteken.

We besloten met de groep mee terug te rijden.
De snelheid was aangenaam en de temperatuur nog dragelijk.

Helm af.

Nog even wat nakeuvelen bij Dallinga en Tanneke vond dat we maar weer door moesten.
De rest bleef nog even treuzelen.

Gaan we?

Nog even blijven zitten.

Terwijl we onder de brug doorreden hoorden we de bel al.
Dan heb je een discussiestuk: hadden we nog langer moeten blijven zitten in Sluiskil of hadden we meteen moeten gaan op het moment dat Tanneke dat zei?
Kortom we stonden weer stil voor de brug.
Dat had ik echt niet zo uitgekiend!

Sta je weer te wachten!

De brug maar draaien.

We hadden zo even de tijd om te vragen wat dat mysterieuze bericht inhield: naar Hulst om 02.00 uur ’s nachts!
Dat werd afdoende beantwoord en er werd smakelijk om gelachen.

We waren op tijd terug om thuis weer weg te kruipen in de schaduw.