We konden de Zeeuwse route bij de BioBase oppakken.
De meeste stonden al in de goede richting.
We hoefden dus niet eerst tweemaal de brug over, met de grote kans dat die gestremd zou zijn.
De rit slingerde door de Zeeuws Vlaamse dreven en tot aan Axel hadden we overwegend de wind mee.
Niemand had daar bezwaar tegen en we waren met een behoorlijke groep.

Toch was het weer wennen om pijlen te volgen, in dit geval gele die duidelijk op de wegen gekladderd waren.
We kwamen rond!

Tijd voor een bakkie koffie.

Ze zit altijd achter bloemen!

Toch nog een vertrouwde omgeving.

In Eva’ Passies dronken we koffie, daar waren we wel aan toe.
De temperatuur was nog niet behaaglijk en iedereen had zijn winteruitrusting nog aan.
Een suikerwafel naar binnen en verder op de fiets voor de resterende kilometers.
Tot aan Koewacht ging dat goed, maar toen kregen we de wind van voren.
Bij de tulpenvelden wisselden we van koprijders.

Einddoel bereikt.

Richting de Sasse brug werd het stoempen, volgens mij was de wind aardig toegenomen.
Na de brug en de Driekwartweg kwam Sluiskil in zicht en daarmee de verlossing.
Op zich zelf een leuke tocht, maar altijd maar die wind.
Er werd steeds het oppertje opgezocht en gingen we van rechts naar links over de wegen.

Trouwens, in Koewacht waren ze bezig in het café, voorheen de ‘Benelux’.
Komt daar weer een drankgelegenheid in of maken ze er een woonhuis van.
Hopelijk het eerste, want ik mis die pleisterplaats wel!

Toch de brug tegen.

Vier keer de bruggen over zonder er een keer voor te staan, dat bestaat niet!
En waarom hebben we altijd de keuze tussen regen en wind of zon met wind?