Ooit reed mijn oudste kleindochter op een koersfiets, dat is nu wel een tijdje geleden.
Op de afgedankte fiets van haar moeder.
Aangepast en met mooi geel stuurlinnen.

Uit de oude doos.

Alleen dat zadel; zo’n stom dameszadel!
Een oud zadel van haar vader was veel spannender.
Dat werd gemonteerd en daarna op weg.
‘Zit je nog goed?’, was de vraag al na 10 kilometers.
‘Ja hoor’.

Na twintig kilometers de zelfde vraag en het zelfde antwoord.
Alleen haar gezicht verraadde het tegendeel.
Moeizaam stapte ze af; duidelijk zadelpijn.
‘Zat zeker als een boomstam’?

 
‘Ja opa, zelfs de schors zat er nog op’, was haar pijnlijke antwoord.