Soms, heel soms, zit ik er weleens helemaal doorheen.
Dan zit ik te stampen, te beuken en te zuchten om vooruit te komen.
Mijn benen draaien automatisch de pedalen rond terwijl mijn gedachten al aan opgeven denken.

Dan kunnen er vreemde dingen met je gebeuren, je gaat dingen zien die niet kloppen.
Dat de rijder voor je een gedaantewisseling ondergaat terwijl je jezelf steunend blijft voort bewegen.
Hallucinaties noemen ze dat, zelf vind ik het gewoon waanideeën.

De persoon ineens hoge hakken aan heeft en zijn robuust gespierde benen in verleidelijke nylons heeft gestoken.
Een verleidelijke pose aanneemt.
Toch heb je de realiteit nog niet helemaal verloren, want opeens borrelt de vraag in je afgestompte belevingswereld op.
Zouden die rode schoenen ook plaatjes er onder hebben?
Jazeker!

Ze zijn er zelfs in het zwart.

Hoe lang blijft zo’n situatie voortduren, dat je alles rond je heen als een toverbal beziet?
Meestal niet lang, je moet er even doorheen.
Erger wordt het als je een flesje Trappist aan gaat zien voor een wulpse dame.

Wulps.

Dan wordt het tijd om je fiets even een tijdje te laten staan.
Hopelijk zal het er na die tijd niet zo uit zien.

Lang niet gebruikt.

Het komt maar sporadisch voor dat ik er zó doorheen zit!