Ik scharrel wat door de slaapkamer en stap per ongeluk op de weegschaal.
Oei, dat was schrikken, niet dat ik dat aanraakte maar meer wat het aangaf!

Wegen.

Meestal mijd ik dat geval op gepaste afstand alsof het een corona besmet voorwerp is.
Toch ben ik me niet bewust van de explosie van gewichtstoename.
Zou die weegschaal opgevoerd zijn?

Kapot.

Ik leef toch voorbeeldig.
’s Morgens twee boterhammen met zoet en een plak ontbijtkoek.
Rond 10.00 uur pikheet oftewel een kop koffie met een stroopwafel.
Ter elfder uren knaag ik mijn fruithapje, daar krijgen konijnen lange tanden van.
Gelukkig rond één uur weer drie boterhammen met kaas of vleeswaren.
Des middags doen we thee met een schraal kaakje.
’s Avonds eet ik wat de pot schaft en die is afgemeten tot een goed gevuld bord.
Als het nieuws op de tv begint doen we nogmaals thee zonder iets erbij.
U leest het, er zitten geen knabbeltjes of andere dikmakers tussen.

Nee!

Mijn beweging krijg ik door regelmatig een rondje te fietsen, te stofzuigen, dagelijks vele malen de trap op en neer te rennen of zelfs een eindje te gaan wandelen.
Dat is zeker geen favoriet van me, want waarom lopen als je het ook met de fiets kan doen!
Krijg er maar kramp van en zo’n vijf kilometer is wel heel erg ver!

Bankrust.

Loop van stoel naar stoel en op de bank heb ik last van een strak vel; zodra ik mijn benen strek klappen mijn ogen steevast dicht.

Koud hè.

Na zo’n dag sappelen vind ik dat ik wel een koud biertje, echt bier, verdiend heb.
Kortom, dit is toch een karig leven!
Hoe komt het toch dat die weegschaal zich zo vergist?

Lang.

Zal wel komen doordat ik al een tijd niet meer naar de kapper ben geweest!