Op het toerbriefje stond voor zaterdag 9 februari de ongebruikelijke vertrektijd van 09.30 uur vermeld bij het ZKH.
Ik zorgde dat ik daar op tijd was.
Edoch, ik bleek de enige te zijn.
Na nog een WhatsApp beantwoordt te hebben van een thuisblijvend lid ging ik eenzaam richting de Sassing.
Het viel me al op dat het flink blies, maar een beetje vent is dat gewend!

Op de Sassing ook niemand te zien dus kon ik voor me zelf uitmaken waar ik heen wilde fietsen en op eigen tempo.
Het werd Boekhoute.

Standvastig in de storm.

Overal is de kaalslag bezig, zelfs in de Papeschormenneken.
Die iele boompjes konden de wind niet breken.

Open gewaaid?

De brug van Sas had ik tegen en daar boven op de brug woei mijn fiets bekant onder mijn kont vandaan.
De enigen die plezier aan dat soort weer kunnen hebben zijn stormvogels.

Het zonnetje scheen en de wegen droogden onder mijn wielen op.
Af en toe lekker tegen de wind inhangen.
Even een kasseienstrookje bij de Twee Gezusters Kreek pakken en een betonbaantje onder Boekhoute en mijn fiets was besmeurd met slik.

Eens een zomerpracht.

Nu ik daar toch in de buurt reed, even wezen kijken hoe het met de Oesterputbrug in de Kerkenhofdreef was.
Kon je daar al over heen?
Ja hoor.
Dat is vlug gegaan met repareren.
Bij de Notelaarsbrug duurde dat vier jaar!

Begaanbaar.

Na Boekhoute was het gedaan met het zware trappen, nu begon het lichtvoetige werk.
Voort geblazen op de vleugels van een stuwende wind kon ik een paar pionnen kleiner rijden.
Bij Philippine verdween de zon en kwam er dreigend een regenbui aanzetten.
Mijn fiets spoelde weer schoon.

Terwijl ik over de Sluiskilsebrug ging dacht ik nog in een flits twee leden te zien die er net onder door gingen.

Terwijl ik de poort thuis opende begon de zon alweer te schijnen.
Mijn fiets bleek stormbestendig en waterdicht te zijn.

Nu het ventje nog!