Terwijl één ploeg zich afbeulde op de flanken van de heuvels in de Vlaamse Ardennen, begaf een andere groep zich over de vlakke gedeelten van het Vlaanderen Land.

Eerst verzamelen bij het ZKH en daar was de discussie al volop bezig dat Watervliet toch niet de goede kant op was, want die wind?
We zijn toch geen watjes geworden!
Watervliet is er gezegd en naar Watervliet gaan we toe.

De klimploeg in Melle.

De Belgische wegen kunnen nog steeds niet vergeleken worden met een biljartlaken.
En zo reed er iemand door een putje en even later de bekende kreet: lek!
We liepen nog maar een stukje verder, daar konden we veilig het euvel verhelpen.
De opperbandenwisselaar had weer werk.

Wandelen naar een veilige plek.

Werk aan de winkel.

Daar sta je dan!

Daarna op het gemakje naar de beloofde plaats voor de koffie, de wind vergezelde ons.
De stoelen werd door de waard direct aangevuld en konden we genieten van de zon en een bakkie troost.
In de zon, uit de wind, kortom heerlijk.
Maar plezier duurt nooit lang en de fiets werd weer ter hand en voet genomen.

De bediscussieerde wind kregen we nu tegen, maar zolang je de snelheid daar naar aanpast kan iedereen mee.
Even een blik op de Timmermansweg geworpen en er veilig aan voorbij gegaan richting Terneuzen.
Hopelijk is volgende week de brug dan weer in gebruik?

Ondertussen hebben we allen weer genoeg zonuren opgedaan.