Waarschoot was de bestemming voor de zondagochtend.
Daar kom je tegenwoordig niet zomaar.
Sinds ze bezig zijn aan de Tractaatweg wordt er menigmaal omgereden.

We zouden nu over de brug van Zelzate gaan.
Aan de andere zijde sprong het verkeerslicht op rood en dat kwam goed uit.
Leo constateerde dat hij een leegloper had.
Nu mocht hijzelf zijn eigen achterwiel doen.
Monnie assisteerde hem daarbij.

Leo lek.

Na enig onophoud gingen we vijf meter verder.
Nu was het Monnie die op zijn velg stond.
Dat schoot niet op.
Met zo’n wonder CO2-pompje waren we weer vlug op weg.
De rest van de groep stond bij het volgende stoplicht op ons te wachten.

Monnie lek en Leo maar werken.

De groep was niet zo groot, want die Limburggangers zaten daar nog langs het parcours van de grote wedstrijd.
Dat scheelt een paar meerijders.

Monnie had gezegd: houdt het wiel van Lia.

Lia gewoon op kop.

Hoe we ook reden ik kreeg de indruk dat we steeds tegenwind hadden.
Leo was die menig eveneens toegedaan.
Zonder problemen bereikten we Waarschoot, waar we even konden uitrusten bij een bak koffie.

Koffie met rust.

Herman voor de volgende ronde met jeugdige bediening.

Ook de terugweg verliep vlekkeloos al hadden we de brug tegen.
Daar pompte Monnie ouderwets zijn achterband nog eens op, want zijn die liep weer langzaam leeg.
Een leuke rit en een stevig tempo.

Monnie bekeek bedenkelijk zijn achterwiel.

Ik was in ieder geval op tijd voor de appeltaart terug.