Braaf stonden al een paar leden bij ZKH te wachten.
Daar kwamen steeds meer bij en er werd rustig over alles gekeuveld.
Tot Lia al mopperend om de hoek kwam.
‘Die fiets loopt voor geen meter’ foeterde ze.
Gelijk werd die fiets van alle kanten bekeken en aan de wielen gedraaid.

Conclusie van de experts: slag in het achterwiel, rem liep aan, spaak gebroken.
‘Gisteren heb ik daar niets van gemerkt’ gromde ze nog.
Wat nu?

Ze wilde alweer naar huis terug gaan, maar Monnie had de oplossing.
Hij had nog een achterwiel in het schuurtje staan en daar gingen ze gelijk om.
De rest ging door naar de Sassing, want daar zouden ook leden wachten.
Onderweg daar naar toe kwamen we Bram en Renato tegen, die op een hoek stilstonden.

Dat werd bij het viaduct wachten en nog meer leden kwamen eraan.
Toen Monnie en Lia eindelijk arriveerden werd de vraag gesteld: waarheen?
We gaan, gelet op de wind, naar Kemzeke.

Steekt mooi af bij de blauwe lucht.

Mijn geestelijke TomTom werd daar gelijk op ingesteld.
Bij Wachtebeke ging de gebiedende toon in mijn hoofd gelijk over in: hier links!
We bleven rechtuit gaan.
Daarna het alarmerende geluid: indien mogelijk hier keren!
We bleven rechtdoor gaan.

Kemzeke was ondertussen veranderd in Hijfte.
In principe maakte het mij niets uit, als we maar ergens koffie konden drinken en in ‘de Kneut’ kan je dat.
Nog steeds voor de ongekende prijs van één euro en een half.
Ik weet cafés hier in de omgeving die voor het zelfde bakkie een euro meer rekenen.

Een stoel zoeken voor de koffie.

In ‘de Kneut’ brandde de kachel alweer volop.
Lia ging daar nu niet dicht bij zitten.
Na één tas koffie gingen we weer door, de duisternis kan snel invallen.

Op de terugweg werden de schaduwen steeds langer en de temperatuur alweer voelbaar frisser.
Het zullen de mooie nadagen van oktober zijn?