Voor de prestaties van Marianne Vos kan ik bewondering hebben.

Marianne Vos.

Zelfs voor Rein Vos uit de Donald Duck kan ik een glimlach opbrengen.

Rein Vos

Bij zijn levende evenbeeld kan ik dat niet!
Al kunnen afbeeldingen nog zo vertederend zijn.

Vulpes vulpes.

Lief hè.

Dat beest terroriseerde ons, hij had het vooral op mij gemund.

De eerste nacht hoorden we al geritsel, toch geen vos hè.
Jawel hoor, het fluitketeltje rammelde door zijn aanraking.
Met de zaklamp werd de indringer verjaagd.

De tweede nacht was het slecht weer en dat vond de vos ook en bleef weg.
Echter niet op de derde dag.
Dat beest had de vuilniszak ontdekt.
Die zat echter aan de tent vastgeknoopt en bij het verjagen trok hij de tent zowat mee.
Reintje snokte er flink aan.

Vreet alles.

Het mormel kwam ook de volgende nacht, maar wij hoorden niets.
Er stond een forse wind en er klapperde van alles.
Een echt Mont Ventoux windje.

De volgende morgen kwam mijn zoon, die tegenover mij stond, lachend naar me toe.
Met in zijn hand mijn fietsetui met daarin alle bescheiden voor een tevreden fietsseizoen.
Dat zat in mijn shirt met lange mouwen, gauw controleren!

Eens in mijn bezit.

Ja hoor, mijn beste shirt was weg en dat etui was er gelukkig uitgevallen.
Was ik bijna ook mijn gemaakte kilometers kwijt.
Overal zoeken, nergens meer te vinden.
Weg het shirt waarin ik de ‘Kale Berg’ een stukje bedwongen had.
Niet dat ik het in wilde lijsten!

Komt op de geur af!

De laatste nacht op de berg bonden we de schoenen aan het tafeltje vast.
Je weet maar nooit wat het nog meer nodig heeft?

Wel naakt zo hè!

Weer werden we wakker gemaakt, nu bij het ochtendgloren.
Nu bleek een handdoek zijn doel.

Toegang voor vossen?

Terwijl het beest de tent uitging, onder het tentdoek door, keek het nog een keer om.
Even met zijn staart zwaaiend ten afscheid.

Eigenlijk is het best wel een sportieve vos met mijn wielerkleding en handdoek!