Het maakt niet uit waar we fietsen, als we maar met elkaar kunnen fietsen.
Dat we elkaar tot steun kunnen zijn in de momenten dat we het niet meer zien zitten en er nog vele kilometers gemaakt moeten worden.
Gewoon het terechte clubgevoel: samen uit, samen thuis.

Samen op weg.

Tijdens een rit ergens kunnen neerploffen voor koffie en luchtige kout.
Soms noodgedwongen onderweg moeten stoppen om een onwillige band te repareren.
De gewone zaken die tijdens een tochtje met elkaar kan overkomen.
De reden waarom we bij een toerclub aangesloten zijn: de saamhorigheid.

Vul die plas maar.

Onderwijl kijk ik naar buiten en zie de regen de plassen verder opvullen en strepen die langzaam op de ramen naar beneden trekken.
Gelukkig zit ik aan de goede kant van dat raam, je zou geen fiets naar buiten toe sturen!
De enige banen van nattigheid die ik kan waarderen, zal het zweet zijn dat tappelings langs mijn gezicht loopt.
Allemaal mooie gedachten van ingehouden zin en popelend om weer te beginnen.
Dat zo aan het begin van een nieuwjaar waar de nieuwigheid al vanaf is

Als dat geen goed voornemen is?