We zitten nu al bijna een jaar in coronatijd.
Het heeft ons niet veel goeds gebracht.
Het treurige is dat we van alles en iedereen vervreemden.

Familie, vrienden en kennissen want we mogen voorlopig niet op bezoek en moeten afstand houden.
Geen genegenheid meer tonen door handen te schudden of omhelsingen.

Omarm me zodat ik m’n zorgen vergeet.

We zijn een hechte club en verheugen ons om samen tochten te rijden naar alle windstreken.
Helaas de meeste leden zien we niet meer en we vervreemden ervan.

Zo zijn we gewend om in België te fietsen, veelal in het kader van de Bokaalritten.
We vervreemden nu van die clubs en wat erger is: we vervreemden van de wegen daar.
Straks moeten we echt op de TomTom of de Garmin naar een doel in ons buurland rijden.

Welke te volgen?

Natuurlijk zijn er voldoende tegeltjeswijsheden die ons vervreemden zullen verklaren, zoals: navigatie vertelt alleen waarheen, nooit waarvoor!
Het probleem is wel dat we dat vervreemden nu als onoverkomelijk zijn gaan vinden, meestal als hinderlijk ervaren.
Waar blijft het woord: samenleving?

Vervreemd.

Zolang we ons niet vervreemden van onze fiets is er nog toekomst.
Zeker in het komende jaar.