Een prangende vraag: hoe is uw strijd met de weegschaal?

Ik heb de handdoek al in de ring gegooid, heb de strijd opgegeven.
Mijn duimen gelegd of wat meer voor uitdrukkingen gebezigd kunnen worden om te zeggen dat het een hopeloze zaak geworden is.
We kunnen de schuld van de verloren strijd aan het corona tijdperk geven: er wordt te weinig gefietst met de club!

Is dat wel gerechtvaardigd?
Als we fietsen, stoppen we graag onderweg voor koffie en meegebrachte etenswaar.
Een enkele pleisterplaats geeft er ook een bonbon bij of een plak peperkoek.

Nu fietsen we in één stuk door en doen een bakkie thuis, meestal vergezeld met een koekje.
Moeder de vrouw heeft ook wat tijd over en bakt dan maar iets lekkers.

Dat gaat er wel in zonder wroeging.

Regelmatig ga ik er toch op uit voor een rondje door de polder, maar op eigen tempo.
Soms met mijn vrouw, er zijn genoeg kilometers te maken in Zeeuws-Vlaanderen.
Al is ons fietsruimte wel erg beperkt geworden.

Potdicht.

Met een grote boog loop ik nu om de onheil brenger heen, laat me niet meer verleiden er op te gaan staan.
Bij teveel laat het nog net niet van die lachebekjes zien, van die smiley’s.
Zijn daar ook bij die diep fronsen?
Te weinig zal wel een verbaasde uitdrukking geven.

Het kan ook de schuld niet zijn van mijn uitdijende haarbos, dat legt geen gewicht in de schaal.
Hoogstens dat de riempjes van mijn helm steeds wijder gesteld moeten worden.

Die weegschaal staat nu stof te vergaren, zelfs mijn vrouw vermijd het geval.
We merken aan de krap zittende kleding ook wel wat dat ding iedere keer zal aanwijzen.

Toch laten we het niet aan ons hart komen, want we voelen ons verder goed.
Halen nog steeds met een tevreden glimlach de fietsen uit het schuurtje voor een toertje.
We blijven sportief.

Wel zorgen dat de banden goed op druk staan!