In tegenstelling tot de tocht naar Lillo, stonden we nu in zomerkledij op elkaar te wachten bij de Griete.
Het zou een warme tocht worden, temperaturen boven de dertig graden werd ons voorgehouden.

Hoe vroeger je komt, hoe langer je wacht.

We hadden nóg een gastrijder mee.

Wachten en wachten!

Overleg welke bordje te volgen.

Sommige werden ongeduldig!

Zoals gewoonlijk waren we op tijd voor het pontje en we waren niet de enigen.
Het was even wachten en toen wilden we ook inschepen.
Frans met de fiets van Irma als laatste.
Zo kon Irma als eerste in Hansweert weer van boord en daar stonden ook al de nodige mensen te wachten.

Aan de overkant.

Daarna op weg naar de uitsmijter in Arnemuiden.
Het werd wenden en keren, soms vergaten we een keer linksaf te slaan.
Niet getreurd, omdraaien, de juiste weg vinden en doorgaan.

Vlak voor Driewegen werden we onheus bejegend.
Een grote auto met aanhanger kwam vlak voor ons de weg op gereden vanaf een weiland.
Waarom niet even gewacht tot we voorbij waren?
Vijftien man is toch geen gigantisch peloton, tergend langzaam bleef het voor ons rijden om ineens dwars over de weg te gaan staan.
Allerlei verwensingen werden ons toegeschreeuwd.
Waarom?
Hoge temperaturen maken korte lontjes!

Eindelijk Arnemuiden Vliegveld.

De temperatuur begon gevoelig te stijgen en het vliegveld kwam in zicht.
We ploften in de gereserveerde stoelen neder en wachten op de bestelde koffie.
Daarna weer wachten, nu op de uitsmijters met oude kaas en Zeeuws spek of een heerlijke salade.
Als dat allemaal niet lekker is!

Daar waren we aan toe.

Helaas, we moesten verder.
Onderweg deden de dames nog een jubelzang, wat zat er in die koude koffie?

De dames gingen nog even aan de Frappé.

Zo lekker koud.

Arnemuiden door richting Ritthem en Vlissingen.
Die nieuwe rotondes daar nopen je wel meer kilometers te maken naar de boot.

Monnie met z’n beloofde softijsje.

Monnie had al gelijk een zelf beloofde softijs te pakken.
Hij betaalde de overtocht met een B-tag, nog nooit gezien of van gehoord en ik was niet de enige.

Weet dat maar van tevoren.

Aan boord met een kapje op, het was net een gemaskerd bal!
Op het bovendek barstte voor me een discussie los, in het buitenlands, hoe je zo’n ding moest dragen.
De leden waren onherkenbaar en iedereen had weer een andere variatie op zijn gezicht.

Het was goed wachten in de schaduw.

Black & White whisky is anders.

Echtpaar in vermomming.

Wie zijn dat?

Wat zeg je?

Kielzog.

Van boord, masker af en klaar maken voor de terugrit naar Terneuzen.
De temperatuur bereikte ongekende waarden, de 38 werd makkelijk gehaald, de wind was ook flink toegenomen.
Dat brak de meesten op en op eigen snelheid worstelde men voort richting ‘du Commerce’ voor een koude versnapering.
We waren uitgewoond.

Herman wilde ons toegemoet rijden.
Welke kant van Hoofdplaat zouden ze nemen?
Hij stond aan de verkeerde zijde, gelukkig kon hij toch nog aansluiten bij Gerrit.
Die ook al richting het café sjokte, mag ook wel na zoveel kopwerk.

Weer wachten, nu op het koele vocht.

Monnie had het de hele weg over een Brand Weiss met dauwparels op het glas.
Hoe dichterbij we kwamen, hoe groter de glazen met dauwdruppels als rivieren.
Helaas, die Brand was op.
Dat was zeer teleurstellend!

De twee pilsjes die ik dronk, waren ontoereikend.
Als ik echt mijn dorst moest lessen, had ik er zoveel naar binnen moeten kiepelen dat ik gans onbekwaam op de fiets zou zitten.
Eenmaal thuis plofte ik op de bank neder, afgeknoedeld en met geen breekijzer er meer af te krijgen.

Een leuk rondje in de mooie Zak van Zuid-Beveland en Chiel reed er doorheen of hij daar woonde.
Goed gedaan Chiel, bedankt.

Een fotoimpressie van Renato.