Dat gevoel zullen meerdere ondervonden hebben na bestudering van het toerbriefje.
Zoals op zaterdag 17 augustus: Memorial Romain Vercauter in Assenede.
Je aanschouwt het weer en denkt: ik ga!
Al is het niet uitnodigend, de temperatuur eveneens.

Je gaat op weg naar het verzamelpunt en die is leeg.
Onderweg heb je zoal je twijfels, want je ontmoet geen enkele toerfietser.
Het Hofplein geeft een trieste leegheid en je fiets staat eenzaam tegen de muur.

Moederziel alleen.

Gelukkig, daar komt nog een lid.
Je overlegt wat met elkaar en dat lid zet zijn fiets andersom en fietst naar huis terug.
Wat doe je dan?

Droog zitten.

Dus toog George toch naar Assenede en hij ging toch die tocht doen.
Dapper of eigenwijs?
Daar zijn meerdere fietsers die hun twijfels hebben en hoopvol naar buiten staren.
Misschien klaart het nog op?

Triest naar buiten kijken.

Zelf ervoer ik het ergens anders in den lande.
Onderweg, in de auto, naar het verpleeghuis kwam ik genoeg toerfietsers tegen die in de miezer hun kilometers wegwerkten.
Had dat ook graag gedaan.

Ondertussen, nadat het weer in de week verbeterde, mocht Henk meefietsen met de dames.
Het ging hem moeiteloos af.

Breskens.

Door omstandigheden kon ik de woensdag daarop de laatste sterrit niet meerijden.
Dat het weer heel wat beter was geworden laten de foto’s duidelijk zien.

Gerrit in de achterhoede.

Dringen aan de tafel.

Geen korting hier, Henk.

Terraswerk.

Hoe kan je de Sterrittencompetitie het beste eindigen.
Met een koel glas.
Er moet wel gezegd worden dat deze heren verjaagd werden door vliegen en dus in Philippine hun dorst gingen lessen.

Is de fles half leeg, of half vol?

Helaas, je hebt het niet altijd alleen voor het zeggen wat betreft het weer.