Het was zaterdagmorgen en het was grijs, dat waren we niet meer gewend.
Zelfs de temperatuur voelde een stuk minder.
Er was duidelijk gezegd dat het een droge dag zou blijven en dat bleef het ook.

Had me voorgenomen eens richting Stroopuit te fietsen, al een tijd niet meer geweest.
Op de hoek daar staat een tolhuisje.

Tolhuisje.

Je kan daar naar rechts of naar links.
Rechtsaf kom je via een kronkeldijk bij St. Margriete uit.
Helaas, de grens was daar gedeeltelijk dicht.
Om te voorkomen dat ik tegen een flinke boete aan zou fietsen, keerde ik me om.
Om nu bij voornoemde huisje linksaf te gaan, de Goedleven in.
Weer een huisje, deze was wat aftandser en bouwvalliger, maar wel met dubbelglas.

Dubbelglas.

Onderweg vloog een insect mijn mond binnen.
Krampachtig hield het zich vast om niet doorgeslikt te worden.
Begon er danig van te hoesten.
Tegemoet komende fietsers keken me argwanend aan en hielden ineens meer dan anderhalve meter afstand!
Een bericht van Monnie herinner je daar ook wel aan.

Waarschuwing.

Aan het eind van de Goedleven weer de keuze tussen links en rechts.
Wederom ging ik naar rechts om de grens daar te ontmoeten bij Waterland-Oudeman, deze was wel potdicht.

Timmermansweg. Aan de einder ligt het gesloten land.

Dan maar weer links richting de Krakeeldijk en de Oudemansdijk op.
Bij de Pyramide was de keuze links of rechts niet moeilijk, gelijk links.
Als je daar rechts gaat kom je op de Timmermansweg die gretig op je bandjes loert.

Daar begon ook weer de zon goed door te komen.
Door Philippine heen en dan richting brug en huis.
Bij de brug kwam ik twee Belgische toerfietsers tegen, die riskeren geen boete hier in Nederland.
Sinds er nergens meer gestopt kan worden, zijn de gefietste afstanden langer.

Komt het dat de pauzes van toen nu opgevuld worden door kilometers?