Op tijd stond ik bij het ZKH te wachten.
Helaas, ik stond verkeerd!
De vertrekplaats was deze keer de Bio-Base en het tijdstip was ook later.
Ik was daar dus ruim op tijd.
Gelukkig overkwam het mij niet alleen, de macht der gewoonte zullen we maar zeggen.

Bij ‘bij Greetje’.

Waar gaan we naar toe?
Zoveel zinnen, zoveel wegen.
Fietste samen met onze grote roerganger voorop en het doel was mij niet bekend.
Maakt voor mij niets uit, gewoon gezellig een eindje fietsen met elkaar.
Halverwege kreeg ik een donkerbruin vermoeden.
St. Kruis was het doel, ‘bij Greetje’ in de polder.
Voor de dames een gewilde stopplaats, maar hoe daar te komen?

Anita en Greetje.

Anita zonder Greetje.

Met de nodige lusjes bereikten we café ‘Zeelandia’.
Geen mens weet dat het zo heet, ‘bij Greetje’ is alom bekend.
Ze bedient nog persoonlijk.
Kromgebogen door al die volle dienbladen.

Gezellig bij de afvalbak.

Onverslijtbaar.

Onze zorg.

De Nestor is immer goedgemutst.

Na de koffie en cola weer terug op huis aan, ook met de nodige lusjes.
De trainingskilometers voor de Schelderit heb ik wel gemaakt.
Hoe de wind stond weet ik niet, kreeg het gevoel dat we het constant tegen hadden.
Al zagen we maar weinig blaadjes en grassen bewegen.

Eindelijk weer eens een ritje zonder dreiging van regen.