Moederziel alleen stond ik te wachten bij het ZKH.
Klokslag vertrek kwam er nog iemand aanrijden.
Konden we samen naar Axel fietsen.
De rest lukte het zeker niet om uit hun sponde te komen!

Het weer leek niet aangenaam, al was het toch iets warmer dan de dag ervoor.
Zouden we de zon nog wel zien vandaag?

In Axel stonden nog een paar leden en één van de sponsoren te wachten.
Het was niet dik gezaaid en zo gingen acht fietsers en de sponsor op weg voor hun tocht.
Onderweg kregen we toch de indruk dat het warmer ging worden en de zon deed een poging er door te komen.
Over wind praten we niet meer, dat is een ingecalculeerd begrip.

Op weg de zon tegemoet?

Via bekende wegen naar Zelzate-de Katte, waar het druk was op straat van mensen die hun stem gingen uitbrengen.
Zowaar, de zon kwam er door en gelijk werden de mouwen opgestroopt.

Een welgevulde tafel.

Ilse en Britt hadden het nodige al klaargezet voor de hongerige en dorstige rijder.
Gretig werd er van het aangebodene gebruik gemaakt.
Als het gezellig is wordt het moeilijk om weer op weg te gaan.

Ernstig gesprek.

Welke zal ik nemen?

Er was meer dan koffie.

Waar over spraken zij?

Het glas is leeg.

De plank met versterkende middelen!

Een nieuwe fiets?

Gezelligheid kent geen tijd.

Praten en uitleggen.

De wind was enigszins gedraaid en gelukkig voor ons hadden we die nu mee.
Even de Sasse brug over viel niet mee, de knieën waren toch iets teveel volgelopen met gerstenat.

Weer op weg.

Jammer is het toch wel dat er zo weinig deelnemers aan die rit meededen.