De opkomst afgelopen woensdag was groter dan de week ervoor.
Waren het toen maar twee stoempers, nu waren het er wel twintig die bij rustig weer de sterrit naar Sluiskil aanvingen.
Het weer bepaalde dus duidelijk de opkomst.

Op de vertrekplaats werd het steeds drukker van leden in hun blauwe pak.
Discussie was er genoeg over de nieuwe kleding, niet over de route.
Onze clubpostduif loodsde ons weer over menig polderweggetje heen en we volgden braaf.
Zelfs nadat we gestempeld hadden.

Aankomst in Sluiskil, zoek maar eens een plekje!

Het weer was eens in ons voordeel, weinig wind, geen regen, maar ook geen zon.
We reden richting de vermaledijde kasseien, die we gelukkig van een afstand konden bekijken.
Een lusje hier, een lusje daar en we kwamen bij Sluiskil uit.

De papieren zoeken voor de stempel.

Dan in de rij voor de stempeltafel.

Na vertrek aldaar reden we de rotonde over, er kwam verkeer van rechts en werd er gewacht.
Er werd ook ruimte gegeven aan het verkeer van links, maar die wilden daar niets van weten en bleven wachten tot we allemaal over waren.
Het kan dus wel; elkaar de ruimte geven.

Fietsen maakt dorstig.

Zowaar, we hadden beide bruggen mee.
Soms zit alles mee.
Onderweg gaan de gesprekken over alles en nog wat, zelfs technische problemen worden opgelost.
Het was gewoon gezellig ouderwets om met zo’n groep rond te fietsen en al die kout aan te horen.

Het bewijs dat we als club met elkaar willen rondfietsen.