Voor de Schelderit stuurde Chiel een berichtje rondje waar we langs zouden rijden en de afstand!
Nu rekent hij altijd met korte kilometers.
Volgens het briefje maar 110 km, er stond gelukkig nog een +/- voor.

Nog even de fiets controleren.

Twaalf leden stonden klaar op donderdag voor de rit.
De meeste vrees was voor de temperatuur!
Zelf glom ik van de zonnebrand op armen en neus.
Toen we van Hofplein vertrokken was dat nog maar net 22C, frisjes eigenlijk tegenwoordig.
Voor dat het noen was overschreed het kwik al makkelijk de 30C.

Bij de Sterre maakte een koprijder een stuurfout en belandde met de reisleider in de graskant.
Dat was even schrikken, maar de ploegleider wiebelde even met z’n heupen, zwaaide met z’n armen, schudde zijn hoofd en besteeg zijn fietsje weer.
Wat moesten we zonder hem?

Aankomst terras bij het Donkmeer.

De ‘Blue Brothers’.

Even rust voor koffie.

Een ‘selfie’ voor thuis.

Er werden door meer leden foto’s gemaakt.
Zo had ieder zijn eigen impressies.

Niet iedereen paste onder de parasol.

Aan het Donkmeer bij Berlare werd de koffie genuttigd.
De andere ongelukkige duikelaar deed zijn broek naar boven, er schrijnde wat volgens hem.
Het bleek een flinke schaafwond te zijn, maar hij kon nog rustig de tocht vervolgen.

Het Donkmeer.

Na de koffie reden we op de Schelde aan.
Chiel laveerde ons tussen en door allerlei weggetjes zonder een Garmin en briefjes!
Het was daar rustig met fietsers, alleen waren ze daar aan de fietspaden bezig.
Met als gevolg dijk op en dijk af.
De warmte begon al te drukken en waren blij dat we Hamme bereikte.
De ‘Drie Gothen’ is nog steeds dicht, maar ‘Scheldeoord’ had nog plek voor ons.

Wachten op de verfrissingen.

Een Garmin uitleggen blijft moeilijk.

Wachten en kiezen.

Vloeibare verfrissingen.

Praten aan tafel gaat makkelijker dan op een fiets.

Kleurrijk.

Daar ligt de Schelde!

Direcht werden flessen water besteld, daarna pas de lekkere drankjes.
Irma gooide haar accu aan het stroom, die zou wel vol zijn als we verder trokken.
Het bestellen duurde even en het werd stil toen ieder zijn bestelde keuze voor zich had.
Een gezellig gebeuren zo met elkaar lunchen.

Aandacht aan de lunch.

Nog even wat beelden voor het thuisfront wat er genuttigd werd.

Het echtpaar en de scampi’s.

Dat ziet er goed uit.

Een kindermaaltje.

Gewoon draaien met je vork.

Dat smaakte!

Aan de Lasagne.

Aandacht voor de maal.

Het onvermijdelijke: betalen aan de penningmeester.

Bij vertrek was de accu van Irma niet opgeladen en daar maakte ze zich toch wat zorgen over!
De bidons waren wel gevuld.

Stilstaan in een lommerrijk laantje.

Een stilte moment.

Na de Mira-brug moesten we ook nog in kronkels rijden, na de hoogte van Sombeek getrotseerd te hebben reden we richting St. Niklaas en het stilte gebied bij Stekene.
Het pad langs de Stekense Vaart was stoffig en in de Aartdreef reden we keurig achter elkaar langs de kasseienstroken.

Even ontspannen bij een cornifeerhaag.

Na 100 km nog hele discussies.

We zouden ook nog aanleggen bij ‘de Oude Route’, dat was wel nodig.
Kon ik het water in mijn bidon verversen, die had onderhand de temperatuur van douchewater aangenomen.
Dus opnieuw vullen met fris water.
Wat was dat koude ‘Palmpje’ heerlijk en nog een flesje ‘plat water’ er achteraan van hemelse temperatuur, heerlijk.
Irma probeerde nog wat prik in haar accu te krijgen.

De dames van het peloton.

Nu nog naar huis, de hitte had al aardig huisgehouden in onze krachten.
Toch hebben we rustig gereden en ieder deed zijn deel aan kop.
De hitte was slopend, maar de tocht was weer mooi en leuk.
Iets anders dan de vorige keren tot spijt van de Garmin gebruikers.
Ondanks dat werden het toch zo’n 125 km, volgens diezelfde Garmins.

Weer bedankt voor deze tocht, Chiel.