Michiel ging weer het traditionele pontje – pontje rijden en wij mochten mee.
Op het afgesproken uur was het verzamelen bij de Griete.

Ver voor tijd werd het bootje bij Perkpolder bereikt.
Er naar toe stond er een behoorlijke wind tegen.
Geen enkel probleem.
We hadden alle vertrouwen in Chiel en Bram op kop.

De bemanning van het veer was aanzienlijk jonger geworden.
Maar nog steeds werd je fiets door hun aangenomen en aan de railing verankerd.

Die wind voelde, toen we van boord stapten, toch wel fris aan.
Zou er regen op komst zijn?

De wind waaide gelukkig uit de goede hoek tot aan Vlissingen.

Van het veer tot aan het vliegveld Midden-Zeeland is een eind, vooral met het wenden en keren tijdens de route.
Zelfs de deelnemers werden er duizelig van.
De maag begon al te knorren.
Op het vliegveld bij Arnemuiden werd de lunch gebruikt.
De meeste bestelden een uitsmijter, dat smaakte wel en ging er goed in.

Daarmee konden we de boot wel halen.
Daar een kaartje kopen en door de hekjes.
Er aantal waren op hoogte waar de ijsmachine stond.
Wist je dat niet: geen ijs.
Om jaloers te worden op degene die naar hartenlust er aan stonden te likken!
Om terug te gaan door de poortjes is niet zo voordelig.
Op de boot zelf konden we wat uitrusten.

Daarna met de wind tegen terug naar Terneuzen om een pintje te drinken op de geslaagde rit.
We hebben die zonder regen en andere weersongemakken kunnen genieten.

Dat het een pintje meer werd, het zij ons vergeven.
Bitterballen, muziek en pinda’s gaven een bodem.

Het was een leuke tocht, goed georganiseerd en enthousiaste fietsers.

Volgend jaar weer?