Het moest er een keer van komen.
Nadat ik zondag was platgereden had ik, onder toeziend oog van mijn kleindochter, de binnenband gewisseld.
Bij het er opnieuw omleggen van de buitenband raakte de ene fietshandschoen bekneld tussen band en velg en scheurde daardoor.

Gehavend.

Dit werd ter reparatie aangeboden aan mijn vrouw en van haar moest ik het maar op de stapel ‘herstelkeding’ leggen.
Teveel gewend aan de handbekleding moest ik noodgedwongen mijn reserve aanbreken.
Dat ging niet van harte, maar ja nood breekt wetten!

Uit de reserve kist.

Zat nog niet lekker.

Daar ging ik dan met een paar leden en nieuwe handschoenen een toertje doen richting Boekhoute.
Zoveel mogelijk de kasseienstroken mijdend, maakten we een menig lusje en die vermaledijde stenen liggen meestal op de leukste wegen.
Edoch, Boekhoute werd gehaald en we zaten gelijk te puffen.
De bui van de morgen had nog geen verkoeling gebracht.

En maar pompen.

Ah, blote vent.

Leo moest regelmatig zijn voorband oppompen en gebruikte daarvoor de pomp van Bram.
Terwijl Leo pompte of zijn leven ervan afhing, werd er achter Irma een ware striptease gehouden.
Dat oppompen vond ze veel interessanter.
De gouden pomp op zijn fiets bleef daar gewoon zitten.

Alweer pompen.

De brug hadden we weer gewoon tegen, reden voor Leo nogmaals de pomp van Bram te gebruiken.
Eenmaal thuis had mijn vrouw ook wat gebakken.

Thee met cake, mmm….

Dat vrouwvolk verwent mij wel.