Een rondje door de polder fietsen, even koffie drinken in Emmadorp.
Het is heerlijk fietsweer en daar wil een mens van genieten.
Op tijd vertrekken en genieten van de stilte van het land.
De natuur is voor de mens, helaas is de mens niet voor de natuur.

De verkeerde kever.

In de graskant ontwaarde ik een kever.
Dat moet in de maand mei zeker een meikever zijn.
Bij nadere bestudering bleek het een Zwartkopvuurkever te zijn, nooit van gehoord.
Meikevers heb ik ook nooit gezien.

Een jaar ervoor geknot en geblakerd.

Je komt langs zaken waar je al zo’n dertig jaar aan voorbij gaat.
Even valt je blik erop en verwonderd aanschouw je de levenskracht van een wilg.
Jarenlang hing daar een buitenband aan, achter gelaten door een wielrenner.
Later zie je dat de boom beschadigd is door vuur, vreemde zaak?
Einde boom, einde verhaal?

Trotse overlever.

Je fietst er weer langs en zié, er zitten weer volop takken aan.
De blaadjes gaan zich al vormen met helder lentegroen.
Er hangt nu geen band aan en de boom geeft nu kracht, hoop en blijdschap weer.

Geen asfalt hierover.

We fietsen voort en komen voorbij de Knolweg.
Hier dokkerde ik zo’n dertig jaar geleden al overheen tijdens de ‘honderkilometerkasseientocht’ die vanuit Graauw verreden werd, met als afloop koffiekoeken!
Nu ging ik er met m’n vrouw over nadat ze die weg een tijd geleden schoon en opgeknapt hadden.
Je stuitert er nog net zo overheen als weleer.

Het heilig maal besteld.

Het café op Emmadorp ‘Het verdronken Land’ is in die tijd veranderd, maar haar karakter is er nog.
Je zit tussen allerlei prullaria met een koffie of een goede pint.
Iets te eten is er ook, het is daar al jaren even goed toeven.
Genieten van wat het leven te bieden heeft.

Zittend brandhout

De terugweg gaat langs ‘de Vogel’, altijd mooi om er langs te fietsen.
Even gebruik maken van tuinmeubilair dat nog steeds de tand des tijds weerstaat.
Met gevaar van eigen leven neem je daar plaats.
Het oogt wel wat gammel.

Bijna opgegeten.

Dan een pronkstuk, die liet ik mijn kleinkinderen al zien toen ze pas met mij fietsten.
Een boom die een naambordje opeet.
De naam is allang niet meer leesbaar en het toont nog slechts de o’s van Poonstraat.
Mijn kleinkinderen fietsen nu met anderen, maar ik kijk er steeds naar.

De polder is vol geheimen en verrassingen, als je het maar wil zien.