Er vertrok op 2e Pinksterdag toch nog een grote groep.
Enkele leden hadden op Buienradar gekeken en zagen een wolkje op het scherm voorbij schuiven.
Die bleven dus thuis.

Monnie was de reddende engel bij de eerste afslag na het Hofplein.
In hun enthousiasme om voorop te rijden wilden ze naar links, terwijl we naar rechts moesten.
Afijn, een gedeelte van de rit reed hij op kop om ons de juiste richting op te sturen.

Daarna konden wij het ook en wisselend werd de kop overgenomen.
Er stond weinig wind en de zon kwam steeds meer tevoorschijn.
De pijlen van de route wezen onvermijdelijk richting de Pouckedijk.
Gelukkig stond de wind goed en we draaiden opgelucht die dijk op.

Lek op de Pouckedijk.

Helaas, we kregen een platrijder en moesten we langzaam in de remmen knijpen.
Leo had weer wat te doen tijdens het fietsen.
Tijdens dat oponthoud werden we door andere ploegen voorbij gereden.
Er waren genoeg deelnemers aan de 12e Fietstocht Philippine en bij de splitsing in Absdale wisten we pas hoeveel kilometers we zouden rijden.

We werden voorbij gereden.

De brug van Sas van Gent hadden we tegen.
Iedereen werd gedwongen even een rustperiode in acht te nemen.

Wachten op de brug.

Tijd voor een praatje.

Henk trok zijn overschoenen uit, de gevreesde regenbuien wilden maar niet losbarsten.

Henk trok zijn overschoenen uit.

Daarna direct naar Philippine om ons te laten inschrijven en de beloofde Augustijner in ontvangst te nemen.

De tafel stond gevuld.

Daar reden we voor.

Het was goed toeven daar op het terras: in het zonnetje en een goed glas.
Gerrit regelde het tweede rondje met overgebleven bonnetjes.
Het dienblad fungeerde als collectezakje.

Genoeglijk bij elkaar.

Hoe gezellig ook, we moesten toch weer richting huis.
Zowaar, het weer begon toch te veranderen.
Voelden we al niet wat nattigheid?

Dat gespetter kwam mogelijk nog van de consumpties, regen was het zeker niet.