Vervolg….

Menige kilometer werd afgewerkt en tot dan in ten volle tevredenheid.
Het in en uit klikken van de SPD-pedalen werd een automatisme, geen enkel probleem!
Tot er een noodstop gemaakt moest worden bij het oversteken bij de sluizen.
Terwijl ik al aan de overzijde van de weg stond, duikelde mijn eega in stilstand opzij.
Auto’s stopten gelijk en mannen renden naar haar toe om hulp te bieden.
Naar mij mij keek niemand om.

Een foto als voorbeeld.

Na de buiteling fietsten we verder, maar haar vertrouwen in die SPD-pedalen had toch een knauw gekregen.
Nadat ze nogmaals, op een andere dag, opzij viel door de verkeerde voet los te klikken op de kruising van de Molenweg en Polderstraat bij Reuzenhoek was het pleit beslist.
Ze moesten eraf: ‘ik zei het toch dat die pedalen gevaarlijk waren’.

Dit hoefde niet.

De opmerking om misschien zijwielen te monteren werd niet in dank aangenomen, het leverde mij een donkere blik op.
Argumenten hielpen niet meer.

Dat het zo makkelijk bergopwaarts trappen is als je vast aan de pedalen zit; gewoon wat duwen en trekken, dubbelwerk!
‘Ik ga geen bergen op’ snauwde ze resoluut.
Je beter kan versnellen, krachtiger trappen, je kan niet van de pedalen glijden, je bent één met je fiets, alle voordelen werden opgenoemd.
Ik sprak tegen dovemansoren.

Vertrouwder.

Betoog had geen zijn meer en de SPD-pedalen werden verwijderd en vervangen door ordinaire trappers.
Ze stonden op haar koersfiets als een vlag op een strontschuit.
Tevreden en zelfverzekerd rijdt ze nu rond en daar gaat het toch eigenlijk om.

Als een vlag op een strontschuit.

Toeren en genieten van de omgeving zonder vast te zitten aan je fiets.