We zijn weer in de gure dagen beland.
Je kan de gordijnen of het rolluik niet open doen of je kijkt tegen een natte wereld aan.
De boomtoppen zwiepen of het een oordeel is en de kringen in de plassen zijn niet te tellen.

Kringen in een plas.

Je kan er poëtisch van worden en met zinnen en woorden gaan goochelen, het blijft herfst.

Het is bijna ieder weeleinde raak dat je mistroostig uit het raam staart.
Waar zijn die mooie dagen gebleven, abrupt was het afgelopen.
Op een woensdag fietsten we op weg in een behaaglijk zonnetje om de rit in regen te eindigen.
Het is daarna niet meer beter geworden.

Blubberen.

Natuurlijk zijn er leden die dit jaargetijde met vreugde begroeten om met slik te worden beladen, hun fietsen besmeurd door vette lagen blubber.
Het gros zal echter troosteloos op de bank zitten en de morseteken op de ruiten proberen te vertalen.
Wellicht voor de tv hangen om die veldrijders te zien ploeteren zonder zelf vuil te worden.
Er is zelfs een lid die op meerdere schermen kijkt, wil niets missen.

Kan nat worden!

De ware sportfanaat.

De hoop blijft dat er misschien nog een dag kan tussen zitten dat we er even uit kunnen.
Al was het maar om het stof van de fiets eraf te laten blazen.

Moet er natuurlijk geen coronabuitje voorbij komen!