Lekker warm onder mijn ‘dikke dekkie’ lag ik op een morgen naar het gestaag neervallen van de regen te luisteren.
Mijn besluit om niet te gaan fietsen was genomen.
Alleen voor een sanitaire stop kwam ik er nog even uit.

Wolkslaap.

Een blik naar buiten benadrukte mijn besluit en tevreden kroop ik weer in bed.
Later dan gebruikelijk stond ik op en ging uitgebreid ontbijten.
Wat schetst mijn verbazing, ik had makkelijk kunnen gaan fietsen: het was droog!

Ontbijt.

Tijdens het ontbijt, met eitje, zat ik beschamend naar buiten te turen.
‘Had best kunnen gaan fietsen’, verontschuldigde ik mij tegenover mijn blijde gade.
Die zag me nu ook eens aan de zondagse tafel zitten.
De twijfel groeide steeds meer, zelfs een waterig zonnetje kondigde zich aan.
Ik voelde mij gewoon een ‘watje’.

Ochtendkrant.

Na een uitgebreide douche zette ik me aan tafel om, onder het genot van een kop koffie, de restanten van de zaterdagkrant te lezen.
Na verloop van tijd wederom even naar buiten loeren.
Het regende en behoorlijk ook!

Polderregen.

‘Wat ben ik blij dat ik niet ben gaan fietsen’.