Herkenbare momenten voor koukleumen op de fiets!

Ieder mens is ingesteld op de steeds veranderlijke weersomstandigheden.
Neem onze penningmeester, die komt niet meer tevoorschijn op zijn koersfiets als de temperatuur beneden de 10 graden daalt.
Hij is een erkende koukleum.

Een echte koukleum.

De leden die het op de fiets snel koud hebben, zullen onderstaande vijf punten dan ook zeker herkennen.
Er is altijd wel iemand die wat punten op een rijtje heeft gezet hoe die hoedanigheid wordt ervaren.

Het niet op te lossen handschoenenvraagstuk!

Tegen kou valt op zich te kleden.
Zes laagjes, een boerka-achtig uiterlijk, overschoenen en dikke sokken aan en het is enigszins te doen.
Helaas gaat die vlieger niet op voor mijn handen.
Ik heb denk ik alle handschoenen die er te koop zijn al geprobeerd en over elkaar heen aangetrokken, maar op den duur krijg ik toch altijd koude handen.
Ja echt, ik heb handschoenen over elkaar heen aangetrokken.

Overdreven?

Het gevolg is dat ik aan het einde van een echt koude rit (of van ritjes waarbij ik bijvoorbeeld door harde wind de boel een beetje onderschat heb) het gevoel in m’n vingers volledig kwijt ben en ik moeizaam door de bochten zwabber omdat ik m’n remmen niet meer fatsoenlijk kan bedienen.
Maar het grootste schrikbeeld is lek rijden in zo’n situatie.
Ik heb al wel ’s zonder gevoel in m’n handen zo’n buitenband er weer om proberen te krijgen.
Toen ik mezelf had warm gevloekt ging het wel weer.

Jij als mummie, medefietsers doen alsof ze op Majorca rondrijden!

De afgelopen dagen heb ik alweer in verwondering naar medefietsers gekeken die me tegemoet kwamen.
Terwijl ik alweer mijn koude handen een beetje probeerde op te warmen door ze over m’n benen te wrijven, kwam ik mensen tegen die vrolijk zonder handschoenen aan rond tuften.
Het is een wereld die zo ver van me af staat.
M’n vingers vallen er al af bij de gedachte.

Koud?

En niet alleen bij echte kou valt het me op dat vrijwel iedereen om me heen altijd minder wielerkleding aanheeft dan ik.
Als ik twijfel over beenstukken, en ze dan toch maar aantrek, kom ik kortgemouwde wielrenners tegen.
Over wat voor interne vulkaan beschikken al die mensen?

Bij hitte gaat het met jou als koukleum prima en verbaas je je over anderen!

In de zomer kan het lekker warm zijn, helemaal als je in het buitenland bergop fietst.
Lekker warm?
Ja, lekker warm.
Ik heb het op de fiets namelijk niet snel te warm.
Lekker rijwindje en met 30 graden gaat het prima.
Bergop heb je minder rijwind, maar wordt het door de hoogte vaak wat minder heet.
Tuurlijk, ik zweet.

Hoog in de bergen….

Er moet toch wel een hittegolf ‘Suprieur’ op m’n helm branden wil ik klagen over hitte.
Andere mensen doen dat veel sneller.
Als ik het bovenop een berg frisjes krijg en er toch maar even een jasje bij aantrek, staat iemand anders met een kop als een tomaat te klagen over die helse bakoventemperaturen.
Dat is misschien wel wat overdreven.
Tuurlijk, tijdens een klim, in volle inspanning heb ik het ook wel warm, maar boven en vooral tijdens de afdaling kom je weer lekker op temperatuur.
Als het in die afdaling weer niet te koud wordt!

Dan maar hard gaan rijden om weer warm te worden!

Als ik ben vertrokken met in het hoofd een rustig toertochtje, kan het in de winter/herfst bij mij voorkomen dat ik terugkom met een gemiddelde waar menigeen profrenner bang van wordt, misschien is dat weer wat overdreven.

Volle bak.

Als dat het geval is, kreeg ik het onderweg koud en bedacht ik dat harder gaan fietsen, de hartslag de hoogte in jagen dus, het beste middel is om het weer warm te krijgen.
Behalve m’n handen dan, want dat is dus bijkans onmogelijk.

Tacx!

Het zal je waarschijnlijk niet verbazen dat ik, na meerdere keren als ijspegel te zijn teruggekeerd van een ritje, m’n heil heb gezocht in de virtuele wielerwereld.
In een omgeving waar het lekker warm en behaaglijk is, ook in de winter.

Geen sneeuwschuiver voorop!

Op m’n beeldscherm guurt het weleens in de visuele omgeving, maar ik zit toch echt lekker warm binnen.
Niet té warm, daar hoor ik andere mensen nog weleens over klagen wanneer ze op de Tacx bezig zijn.

Conclusie!

De afgelopen winters waren qua temperaturen en sneeuwhoogte te verwaarlozen, soms aarzelde het kwik rond de nul.
Gaat het eronder of blijft het er boven, echt zo’n vraag in dat jaargetijde: gaat het vriezen of dooien.
De hoogte met die enkele sneeuwvlok was zodanig dat dit ook geen enig beletsel gaf om, zelfs voor mij, een ritje te maken.
Wat me meestal tegenhield was de hoeveelheid zout dat wordt rondgestrooid, soms leek het de Alpen in de winter wel hier!

Dit zijn geen koukleumers, maar ijberen.

Menigeen blijft gewoon doorgaan in de koudeperiodes.
Wat betreft de koukleumers, die zijn we in het voorjaar wel weer als de temperatuur weer aangename waardes bereikt.
Dan kunnen zij zich weer warm rijden!

Bron: Wielerrevue/George

Corona bestendig?