Om naar Melle te rijden zag ik, met dat veranderlijke weer, niet zitten.
Ik had me daarom iets anders voorgenomen.
Ging mijn Lezyne Super GPS weer eens uitproberen.
Met het apparaat zou ik ook een tocht kunnen rijden.
Het rondje Boekhoute geladen en op start gedrukt.

Zonnebloemen na de regen.

Boven Boekhoute nog donker weer.

Het weer van zaterdag was van alles wat, zon, regen en een stormachtige wind.
Je moest zowel naar de lucht als op je kilometerteller kijken.
Beide waren niet te vertrouwen.

De fietscomputer verkondigde een variatie aan zijwegen, maar geen enkele de goede kant op.
Standaard verscheen steeds het woord: omleiding.
Het stuurde me terug naar start en dat was mijn achtertuin.
Zou dat ding dan andersom werken?

Koffie in de ‘Gouden Appel’.

Mijn fiets kon zonder bereider zelf de route wel vinden, zo vaak rijd ik naar dat plaatsje net over de grens.
Had me voorgenomen daar koffie te gaan drinken.
Mijn kleindochter ging niet mee, ze moest haar vader helpen.

Drempel alweer aangepast, gewoon het midden eruit.

Zo was het! Iets terug.

Op de Braakmanstraat (ook wel Schapendijk genoemd) bleken de pas neergelegde obstakels alweer aangepast te zijn.
Of was er een vandaal bezig geweest?

Ik had daar net een foto van gemaakt of een bui brak los.
Onder een boom ging ik wat schuilen en daar kreeg ik een bericht binnen.
Dat maar geopend, het bleek van Monnie te zijn.
Hij had foto’s gemaakt van het Tom Simpson monument.

Monument Tom Simpson.

Wel de top, maar geen fietskleding.

Mijn eerste gedachte was: daar is hij nooit met zijn fiets tegenop gegaan.
Gelet op zijn postuur en gewicht, ik had mijn twijfels.
Het bleek gegrond.

Nog meer vakantiegangers.

De wind speelde met de bladeren in de populieren en maakte zoveel lawaai dat ik mijn banden niet meer hoorde.
Heerlijk dat geruis door die bomen.

Lag mijn neus op de heenweg op de stuurstang, op de terugweg had ik die wind in mijn rug.
Ik zeilde als het ware naar de thuishaven, terwijl mijn tellertje steeds maar een andere koers aangaf.
Het had hevig gewaaid ’s nachts en de weg was weer bezaaid met afgebroken takken.
Kreeg er zelfs een stuk tak in mijn achterwiel, een rare gewaarwording.

Het water klotste in de ‘Bodemloze Put’.

Hier staan de populieren nog.

Afgewaaide takken.

Het is dat ik de buurt rond mijn huis goed ken, want de aanwijzingen die ik kreeg zouden me zelfs in mijn eigen straat doen verdwalen.
Een route op dat geval rijden werkt niet, of ik weet niet hoe het moet worden ingesteld!

Ondanks het wisselende weer en de onbetrouwbaarheid van mijn fietscomputer heb ik toch op mijn gemakje lekker gefietst.