De boeren smachten naar een langdurige malse meiregen.
Het zij ze gegund.
Een fietsclub als de onze heeft dat liever niet en dat is de reden dat het mogelijke weer op zaterdag 13-05-2017 al dagen van te voren via buienradar in de gaten gehouden werd.
We werden optimistisch, misschien een enkel buitje.
Daar bleven we niet voor thuis en dus was het verzamelen op het Hofplein.
We moesten er wel vroeg onze bed voor uit om de Koos Moerenhout Classic te rijden.
Afstand: 130 km.

Wachten op de anderen.

Nadat iedereen over de beschikbare auto’s verdeeld was gingen we op weg.
Door de Liefkenshoektunnel?
De afstand naar Steenbergen zou dan korter zijn.
Misschien wel, maar het was wel duurder dan onze eigen tunnel: €6.00.

Bewijs.

In Steenbergen was de het parkeren goed geregeld.
Daarna naar het centrum om de Start te vinden.
Fietsers en auto’s krioelde door elkaar, gelukkig dat er geen politie was.

Parkeren maar.

Na inschrijven nog even een bak koffie en dan op weg.

Even wat warms naar binnen.

Nog poseren met Koos Moerenhout.

Het was grauw en er stond wederom een puist wind.
Hoe we ook wenden of keerden het bleef tegenwaaien.
Soms werd het zo donker dat we het ergste vreesden.
Na 45 km. was de eerste stop in Oude Tonge, thuishaven van Lia.
Aan de bevoorrading mankeerde niets en een stroopwafel ging er altijd wel in.

Klaar om Oude Tonge te verlaten.

Gaan we?

Er lagen nog 85 km’s te wachten die veelal langs water voerde: Oosterschelde, Krabbenkreek, Volkerak en het Schelde-Rijnkanaal over.
Daar kon je de tegenwind verwachten.

Ergens was de tweede stop en Charlie zat er al een beetje door.
Weer stroopwafels en er waren toiletgelegenheden die dankbaar gebruikt werden.
Hoef je niet in volle vaart achter de groep aan te jakkeren omdat je even van de fiets af moest.

Je kunt er op zitten en je fiets er tegen zetten.

Op adem komen.

Een moment voor jezelf.

Nog wat overleg.

Hier ook al!

Verkleedpartij!

Even de buik inhouden.

Blijven drinken.

Bij vertrek moest er eerst nog een lekke band verholpen worden.
De langzame groep vertrok alvast, de snelle mannen zouden ons wel inhalen.

Dat kan gebeuren.

Plukjes fietsers zochten elkaar op om gezamenlijk de wind te trotseren.
Het zal wel westers zijn, maar sommige groepen haalden halsbrekende toeren uit om langs zulke pelotons te fietsen en in te halen op plekken waar even geduld meer ruimte opleverde.

Dit overkomt ons weleens meer.

Ze zeggen vaak dat het venijn in de staart zit, dat bleek op deze tocht ook.
De klim bij Hoogerheide en de afdaling over de enige kasseienstrook in de tocht.
Daar tussenin was weer een stop met alle aanbiedingen.
Hoefde nu geen stroopwafel meer.
Nam wel een eierkoek van Henk.
Ondertussen kwam ook Hans Hamelink daar aangereden.
Die was aan de 200 km bezig als training en werd bij aankomst winnaar van een magnumfles Kwaremont.

Dat zal smaken!

Wel lekker als je grote dorst heb.

De laatste stop.

Nog wat fourageren voor het laatste stukje.

Charlie moest voor de laatste 30 km op sleeptouw genomen worden en natuurlijk zat er nog een stuk weg met tegenwind in.
Dat werd nog een keer stampen op de pedalen.
Na Hoogerheide was het mooi door de bossen fietsen een afwisseling na al dat water.
De zon kwam er zelfs door en er was nog geen druppel gevallen.
Onze groep lag nu helemaal uit elkaar en reden in plukjes rond.
Eindelijk doemde Steenbergen op.
Gelukkig vonden we elkaar weer terug op de Markt van Steenbergen.
Vlak voor de finish werd ik nog voorbij gestoken door mijn zoon, die deed ook de 200 km.

Het was wel een bevrijding van de fiets af te stappen en een bak soep te nuttigen.
De kilometers zijn op de gezichten af te lezen.

Het was hard werken tegen de wind.

Gehaald.

De 130 km was volbracht en dan mag je wel een Trappist drinken.
Eerlijk verdiend.

Zo is het goed zitten.

Sommige mogen nog wat meer kilometers maken!

De terugweg ging weer gewoon door Zeeland, goedkoper onder de Schelde door.
Pas op de A58 kregen we een bui over ons heen, je spoelde zowat van de weg af.