Mijn zoon had nog een achterderailleur liggen.
Een zwarte en dat kon mooi contrasteren op mijn donkere frame.
Eenmaal gemonteerd kreeg ik toch wat problemen met het schakelen.
Dat liep niet soepel, moest zeker nog wat inlopen!

Na een aantal kilometers door de polder reed mijn fiets toch tot tevredenheid.
Schakelen hoef je daar niet op de vlakke wegen.
Het opschakelen naar de grootste achter pion verliep vlotjes, maar naar de kleinste niet.

Fiets terug op de standaard en de versnellingshendel veelvuldig gebruiken om het euvel te vinden.
Kreeg het niet goed, terwijl ik toch lekker in de tuin en zonnetje bezig was.
De wind blies met veel geruis door de bomen met hun kale takken net als mijn verwensingen.

Ten einde raad de oude derailleur weer terug geplaatst.
Opnieuw afstellen en driftig schakelen.
Nu haalde ik wel alle tandwielen en liep de ketting soepeltjes over alle pionnen.

Je mag een gegeven paard niet in de mond kijken, maar als je zo moet klungelen!