Wat je ver haalt, is lekker!
We reden 70 km voor een ijskoude versnapering.
Nu zijn er ambachtelijke ijsbereiders genoeg in de buurt, maar dat is allemaal te dichtbij.
Die bij Meerdonk is al op afstand.

Maak je keus.

Vol verwachting kwamen we de boerderij opfietsen.
Na zo’n 40 km kregen we wel trek in iets verfrissends, een ijsje of zo!
We waren zeker niet de enige die die gedachten hadden.
Overal zaten mensen gezellig te likken en te scheppen.

Geduldig wachten.

Afstand houden.

Het is allemaal zo lekker.

De dames.

Meer kon er niet in het bakje.

Als dat niet lekker is!

Alle aandacht voor het lekkers.

Het is een opgave.

Zal ik het doen of niet?

De fotograaf gefotografeerd.

De kilometers die we langs de Expressweg maakten, werd door dat ijsje goedgemaakt.
Wat een geraas en gebulder.
Een verademing als je daarna weer op een polderweggetje rijdt.

Als de katjes muizen…

Verspreid zitten.

We reden in een grote groep vanaf Hofplein, 16 leden die trek hadden in een ijsco.
Waar een ‘stripje’ al niet goed voor is.
Het weer was goed, maar hoe meer de middag vorderde hoe harder het ging waaien.

Blauw op het Hofplein.

Dan kom je voor de vitine in de kantine van de ijsboerderij en maar dubben wat voor smaken je zal nemen.
Twee bolletjes of toch maar drie, met slagroom.
Of gelijk iets groters, een ijcoupe!

Een blaadje vol.

De keuze is moeilijk.

We merkten weinig van de coronamaatregelen, al liep het bedienend personeel met koeienmondkapjes op.

Jammer, dat je altijd moet betalen.

Even later zat iedereen lekker te lepelen, sommige spoelden dat nog weg met een donkere.
Het was wel machtig lekker.

Een donkere bij je ijsje.

Gelukkig dat het ver weg was, de meeste caloriën waren al weer weggetrapt.