In de achterzak van mijn wielershirt zitten steevast müeslirepen.
Alleen maar ter voorkoming van de gevreesde hongerklop.
Ze kunnen lang in die achterzak verblijven tot ze eens genuttigd worden.

Müeslirepen.

Het is een nooduitrusting en tijdens lange tochten wil ik nog weleens een reep verorberen.
Lange tochten zitten er voorlopig niet in, het zijn nu nog slechts hazeritjes.
Voor ik trek krijg, ben ik al weer rond en snaai ik anders lekkers!

Er staat ook nog een houdbaarheisdatum op die repen, maar die wordt moeiteloos overschreden.
De verpakking ziet er ook gehavend uit, voor een ander niet appetijtelijk meer.

Kruimels en brokken.

Om nog een jaar met die müeslirepen rond te rijden lijkt me niet raadzaam, al zijn ze amper doortrokken van het zweet.
Van een kleverige reep is het veranderd in gruis van ingrediënten.
Zoals bij toerboekjes wel gaat, kan ik deze echt niet meer hergebruiken.

Ze fietsen nog net niet vanzelf verder!