De wind floot door de nog kale takken.
Het was herfst in de lente en aan de einder gloorde donkere wolken.
Geen uitnodigend weer om een flinke tocht te maken.
Het aantal leden die bij de BioBase vertrokken was minimaal: twee!
Totaal waren er maar 4 van TC. Axel die de barre tocht naar Hoek ondernamen.

Na twee jaar weer stempelen voor de competitie.

De brug op zich werd al een hindernis door de hoeveelheid wind en Hoek was op deze manier een eind weg.
We namen de kortste route heen en terug.
Die keuze werd unaniem genomen en niemand had bezwaar.
Had me goed ingepakt en zou zeker geen kou lijden.

Vertrouwd gebeuren.

Weer een tafel vol.

Heel TC. Axel vanmiddag.

Op de stempelplaats zelf was het ook niet overdreven druk.
Binnen werd alom geklaagd over de stevige wind, de koffie was warm en de cola koud.
Het was weer als vanouds om een stempellokaal voor de competitie te betreden.
Weer collega toerfietsers te ontmoeten, die twee jaar is wel erg lang geweest.

Dat was afzien.

Nab en zijn rits?

De dames achter de stempeltafel hadden het niet overdreven druk en rijen ervoor waren er ook niet.
Ze waren wel vriendelijk, zelfs na 142 stempeltjes!
Degene die de moeite namen om naar de stempelplaats te fietsen hadden voldoende plek om even uit te rusten van de wind.
Trouwens de temperatuur was ook niet om over naar huis te schrijven.
Je kon bijna schrijven over een helletocht, gelukkig duurde die voor ons niet lang.

De brug niet, maar wel de trein tegen.

M’n vrouw ging boodschappen doen zodra ik vertrokken was, ze rekende er duidelijk niet op dat ik al zo vlug weer terug was.
Daardoor stond ik toch bezweet voor een gesloten deur.

In ieder geval, de eerste stempel van de Sterrittencompetitie heb ik weer binnen.