Hoe zou het met de beentjes zijn na de rit van afgelopen vrijdag?
Zondag met de club maar weer eens een rondje maken.
Hoe staat de wind en waar gaan we heen?
De wind stond uit het noordwesten en blies al flink.
Het werd dus Breskens, voor de koffie.

Strooit u maar!

De benen voelde nogal stijf aan, tijd om ze weer eens los te trappen.
Recht toe, recht aan naar Breskens is het makkelijkst en de kortste weg.
Wij zigzagden meer met z’n zessen en dat vrat kilometers.
De reden: op veel polderwegen was flink wat grind gestrooid.
Nu kwamen we over wegen waar we normaal niet komen.
Ze voerden ons wel steeds tegen de wind in.
Lia had een klein probleempje met twee Robben op kop, dat loste ze op met Rob ‘voor’ en Rob ‘achter’.

Malheur op het fietspad.

Op het fietspad langs de Hoofdplaatseweg zagen we in de verte een fietser met op de grond een fiets.
Een ongeval!
De man keerde echter zijn fiets ondersteboven en deed dat dwars op het fietspad.
Toen hij ons in de gaten kreeg, zette hij het in de lengterichting.
We stopten om te helpen, het bleek een technisch malheur aan een elektrische fiets.
Daar begonnen we niet aan en gingen verder na de mededeling dat de man het thuisfront ging bellen.
Hij kwam van Watervliet.

Aan de koffie.

Uiteindelijk kwamen we op het terras in Breskens voor de welverdiende koffie.
Daar woei de koffie zowat uit je kopje.
Die wind hadden we vrijdag moeten hebben.
Nu waren we in een vloek en een zucht terug in Terneuzen, er waren stukken dat we niet eens onder de dertig kwamen.
Zelfs Henk wilde zijn gemiddelde nog wat opvoeren door ons onder de dijk voorbij te snellen.
Een klein stukje maar!

Langs de Herbert H. Dowweg moest Monnie nog flink aanzetten om een jochie van 8 jaar bij te houden.
Die liet zich niet zomaar voorbij rijden door een paar van die bejaarden.

De wind moet maar weer eens draaien, Breskens heb ik nu wel genoeg gezien.