Een verontrustende telefoon uit het zenuwcentrum van TC. Axel.
Of we wel op tijd in Klein-Sinaai zouden zijn, want de broodjes, borden, koeken, bananen en repen lagen nog te wachten op de inschrijftafel bij Rinus.
Na alles opgehaald te hebben vlug op weg naar de ‘de Oude Route’.
We waren daar iets te laat en de eerste deelnemers aan de ‘Grenstocht’ reden al door.
Nog gesloten.
In het zonnetje wachten.
Oorzaak: het café zelf bleek nog gesloten te zijn.
De eigenaar had zich verslapen, dat kan gebeuren als je pas om half vier in je bed duikt.
Hoera, de deur gaat open.
Dan maar een Cola.
Afijn, een bereidwillige dame deed de deur open en konden de wachtenden naar binnen.
Nog niet voor de koffie, het apparaat moest nog eerst opwarmen.
We zaten nog maar net geïnstalleerd of de grote groepen kwamen eraan.
Sommige deelnemers wilden hun fiets wel mee naar binnen brengen.
Daar zijn ze.
De eerste 30 km zitten erop.
Herman onderweg naar de fietspomp.
Bijna binnen neergezet.
Moment rust.
Daar gaan ze weer.
Hier verfrissingen!
Zet ze daar maar neer.
In de tuin.
Even bijvoeren.
Gezellige drukte.
Even ontspannen.
Verstild.
Het weer werkte aanstekelijk want iedereen had er zin in om de route te rijden.
Al bleek wel dat er enkelen op de verkeerde route zaten.
De aanwijzingsborden waren toch duidelijk!
Geen Emmadorp maar Klein-Sinaai werd hun bestemming.
Toch duidelijk, nietwaar.
De ronde van 60 km.
Die van 65 km.
De splitsingsborden, maar in welke route ligt Emmadorp?
Aankomst.
Eeuwig of tijdelijk geparkeerd?
Aanpakken voor de dorstigen.
Strak.
In het groen.
Bediening in Klein-Sinaai en niet in Emmadorp.
De eigenaar ontwaakte langzaam en kreeg zijn lach terug.
Na een telefoontje vanuit Axel dat de laatsten daar vertrokken waren was het in de gaten houden wanneer ze in Klein-Sinaai zouden arriveren.
Dan zat het er voor mijn vrouw en mij er op.
We doen het graag, altijd een gezellig gebeuren.
Het werd wel tijd want de bananen waren allemaal verdwenen in de hongerige magen.
Even verzamelen.
Aanwijzing.
De heg als stalling.
Bestellen.
Een glimlach bij de stempeltafel.
Nadat de ‘overkant’ vertrokken was begon ik de boel op te ruimen.
Ik keek nog de Pannenhuisstraat in en daar kwamen nog een paar deelnemers op hun gemak aangefietst.
Het werd warm voor deze dames.
De dame in het midden wilde een banaan…helaas uitverkocht.
Zij waren de laatsten.
Ze hadden onderweg nog uitgebreid gegeten.
Ook daar is onze toertocht voor bestemd.
Natuurlijk moest ik hun het verhaal vertellen dat ik een bord vergeten was en van Axel terug moest om het op te halen.
Nu moet ik uit Terneuzen terug omdat ik mijn fietspomp vergeten ben.
Je zal zien dat je het dan wel nodig zal hebben.
De deelnemers waren tevreden over de tocht en daar doen we het toch voor.
Een glimlach bij vriendelijk weer.
Speak Your Mind