Bij de Bio-Base was het wachten op elkaar en voelden aan dat de wind alweer stevig uit het westen blies.
De onvermijdelijke vraag werd weer gesteld: waar gaan we heen?
Breskens, Hoofdplaat, IJzendijke, Groede of Oostburg, Biervliet was gewoon te dicht bij.

Al die plaatsen kennen we onderhand wel.
Zelfs Aardenburg werd nog genoemd, we zaten echter aan de grens van de accuduur.

Op de schapendijk (Braakmanstraat).

De beslissing viel, het kon niet unaniem genomen worden want sommige kende de bestemming niet eens.
Naar ‘Greetje’ op St. Kruis.
Dat werd dus een heel stuk door België.

Bij Watervliet moesten we op grens Blekkersdijk/ Veldstraat door een stalen poort heen.
Geen triomfboog, maar meer ter voorkoming van zwaar vrachtverkeer.
Daar konden wij makkelijk door.
Het was alweer een tijd geleden dat we daar langs fietsten en dan valt zoiets direct op.

Aankomst.

Zeg café Zeelandia en niemand die het weet. Zeg Greetje en iedereen kan je er naar verwijzen.

Da’s nu Greetje.

Na zo’n 30 km zaten we op het terras en we hoefden geen mondkapje op, ondanks dat we een paar meter van de grens zaten.
Bij vertrek in Terneuzen was iedereen lekker aangekleed, maar bij ‘Greetje’ zaten we al flink te puffen.
Om het koffiegeld passend op tafel neer te leggen, is iedere keer weer een opgave.
Bij vertrek klopte het toch.

Altijd maar weer geld tellen.

Er werd scherper geteld dan bij een bank!

Daar staan onze kroonjuwelen.

De weg over en de wijdse polders in.
Vlak voor St. Margriete werd me de vraag gesteld hoe naar Pyramide te fietsen?
Da’s nog een eind weg.
Via landelijke weggetjes linksuit of rechtsaf en een enkele keer rechtdoor kwamen we daar doorheen, de Kapitalendam in en dan ben je zo thuis.
Het weer werd alweer grauwer, daar hadden we woensdag ook al last van.
Zonnig heen, donker terug.

De wind bleef gunstig staan en de brug hadden we nogmaals mee.