Zowel bij het ZKH als op het Hofplein ging het gesprek voornamelijk over Henk en wat hem is overkomen.
Het blijft triest.

In de schaduw voor de rit begint.

Ondanks dat het weer een warme dag zou worden, waren er volgens Lia dertien man.
Plus twee vrouwen verbeterde ze later, snel rekenen leerde dan dat er vijftien leden een rondje ging maken.
Waarheen dat wist ik niet, ik volgde gewoon en gedwee.

De gangmakers.

We hadden Hans samen met Gerrit op kop, het zou dus een stevige tocht worden.
Met wind, maar uit welke hoek blies die?
Dat het een stevige bries was, kon je aan de bomen en grassprieten zien.
Ze bogen echt niet voor ons, de stoempers.
We gingen richting Nieuw Namen, dat werd het niet.
Emmadorp kwam al in zicht, daar reden we ook aan voorbij.
Stoppen deden we pas op Graauw.
Er viel daar niets te stempelen, het was geen sterrit, wel wat te drinken.

De fietsen veilig vastzetten.

Kan dat boompje dat allemaal wel hebben?

’s Middags gaan ook de elektrische bejaarden op pad en daar moesten we regelmatig om heen laveren.
Ook veel Belgische auto’s, alsof die hun vrijheid in Nederland moesten vieren.
Die hebben van veertien dagen quarantaine nog nooit gehoord!

Dorst lessen.

Voldoende ruimte.

De temperatuur wat temperen.

Zweetweer.

Het was bij ‘de Nobel’ even goed rusten.
De fietsen stonden beschermd bij de kerk en een heiligbeeld, wat kon er dus gebeuren?

De fiets is net zo blauw als de lucht.

Veilig onder toezicht weggezet.

Op de weg terug gingen we langs Duivenhoek, Kruispolderhaven en Fluitershoek.
Voor je het plaatsnaambord goed gelezen had, was je er al doorheen.

We gaan de strijd terug aan.

Onder dijk passeerden we een groepje.
Dat was de bedoeling, maar ze klampten gelijk aan.
En zo streden er meer tegen de wind en de stijgende temperatuur.
Op mijn meter stond op een gegeven moment 35 graden C en nog wat gemeld.

De dorstlesser.

Dat wordt thuis dus één of meerdere koude flesjes bier, wat een vooruitzicht!