Woensdag begon de dag zoals we het graag willen: zonnig.
Dat nodigde dus uit om ’s middags weer eens bloot te gaan rijden, in het kort welteverstaan.
Een enkeling twijfelde nog en bleef stug zijn armstukken aanhouden.
De wind voelde soms fris aan.

De fiets tegen de kerk.

Monnie had al kond gedaan dat we een rit van 80 km gingen rijden.
Graauw is maar net 60 km weg, waar moeten die andere kilometers dan gemaakt worden?
Dat lukt wel als je eerst naar Nieuw-Namen gaat.

Jaren geleden heb ik daar eens een mooie weg gereden, maar kon het nooit terugvinden.
Vandaag reden we er weer over en weet nu ook waar ik steeds verkeerd reed.
Je moet gewoon de Kauterstraat in en de Schelpstraat volgen.
Onderweg kregen we soms het idee dat het sneeuwde, het waren echter zaadpluizen van de wilgenbomen.

Oppassen bij het oversteken.

Van Nieuw-Namen naar Graauw hadden we de wind gewoon tegen.
Maar dat zijn we onderhand wel gewoon om daar altijd tegen in te moeten buffelen.
In Graauw is er altijd plaats bij de gesloten kerk.
Het beeld blijft ons de zegen geven.

De zegen voor een behouden rit.

Na de koffie weer op weg.
Sommigen keken met een schuin oog naar dat beeld in de hoop dat die de wind zou minderen.
Er veranderde niets, het figuur heette misschien geen Aeolus of Njord.

Fietsridders te voet.

In de Schuddebochtweg schoot een haas de weg op en bleef voor ons uit rennen.
Wilde zeker laten zien dat het harder kon lopen dan wij konden fietsen?
Teneinde koos het dier toch het hazenpad en draafde via een zijweg een akker op.

Lepus Europaeus.

Eenmaal bij de Groeneweg aangekomen, kregen we de wind eindelijk van achteren.
Het tempo werd stevig opgeschroefd.
Dat maakte geen indruk op Lia en Inge, zij bleven onverstoord door praten.

Na nog een slinger over Schapenbout werd de afstand van 80+ bereikt.