Graauw lag ver weg en de wind was alom aanwezig.
Voor vertrek werden we nog gesteund door een vertegenwoordiger van de Etixx.
Hij overhandigde aan Renato een doos met ‘sport-bars’.
Die hadden we zeker nodig voor de terugweg!

 

Menigeen verzuchtte waarom het op woensdag altijd zo moet waaien?
Tijdens het molentje draaien op kop, om toch enigszins vooruit te komen, schoten die gedichtregels mij te binnen.

Monnie gaf als gewoonlijk de route aan.
Hoe krijgt hij het voor elkaar de kopmannen telkens tegen de wind in te laten rijden?
Zelf bleef hij verscholen in het peloton.
Bij camping ‘de Zeemeeuw’ konden we alleen nog rechtsaf en voor de wind gaan.
Wat een verademing.

Herman had het zwaar, vooral bij Kruispolder.
Niet door het fietsen, maar door een vlag van een club uit Rotterdam die triomfantelijk wapperde.
Hij wou het niet bekijken.

 

Eindelijk bereikten we Graauw.
Een oase in een strijd tegen een wind die steeds harder ging blazen.
Veel vertrouwen had Henk niet in een kerk, gewoon vastleggen de boel!
De voorzitter was ook gearriveerd met nog iemand die niet in clubkleding was!
Ook Jan en Ina wisten eethuis ’Nobel’ te bereiken.

 

Met een zonnetje en in de luwte is het heerlijk zitten op het buitenterras.

Helaas, de terugweg moest aangevangen worden.
Hoe gaan we het beste voor de wind huiswaarts?

 

Het maakte niets uit, hoe je ook wende of keerde de wind bleef tegenblazen.
Achter de brede rug van de sterken konden we de wind trotseren.

 

Het lijkt wel of iedere sterrit een ‘windrit’ geworden is?

Dit kon natuurlijk niet uitblijven: nieuw attribuut voor de koersfiets.
Je zult het maar nodig hebben!