In een fietsseizoen worden er een heleboel kilometers afgelegd.
Veel daarvan gaan over fietspaden.
Over het algemeen liggen die er goed bij, maar er zijn uitzonderingen.

In België zijn er nog al wat fietspaden aangelegd die niet helemaal goed op elkaar aansluiten.
Hier en daar scheuren en putten vertonen.
Een deklaag die een aanslag op je bandjes doet.
Al werken ze er wel aan om het één en ander te verbeteren.

 

Hoe mooi is de weg bij Sint-Kruis-Winkel (Albert de Smetstraat) niet opgeknapt, weg al die vermaledijde kasseitjes.
Een biljardlaken daar.
Hoe roemen we niet de oude treindijken van Zelzate naar Assenede, Wachtebeke (tussen Langelede en Axelvaardeken) en die richting St. Niklaas.

 

Ook in Nederland kan er op sommige fietspaden gemopperd worden.
Wat te denken van het pad langs de Rooseveltlaan ter hoogte van de flats.
Iemand met aandrang voor zelfkastijding zou daar nog graag over heen gaan.
Door de wortels van de bomen leek het wel een wasbord.
Je zadel voelt als een trampoline aan en stuiter je alle kanten op.

 

Hoe kan je zo’n fietspad weer aangenaam maken?

Dat hebben ze nu rigoureus aangepakt!

 

De asfaltlaag werd verwijderd en daarvoor teruggelegd een dikke betonstrook.
Daar kan geen boomwortel meer tegenop?

 

Allemaal om ons fietsers er comfortabel overheen te laten gaan.
Een voorbeeld, dat hopelijk goed doet volgen.