Op een dinsdag gingen mijn vrouw en ik een rondje Arnemuiden – Wemeldinge fietsen.
Uit in eigen Zeeland en toch een andere omgeving.
Sommige wegen kwamen bekend voor door de tocht Pontje – Pontje.

Kattendijke.

We volgden de knooppunten en op de kaart staat dan een indicatie wat voor wegsoort je kan tegenkomen.
Oranje houdt meestal in dat het oppervlak geen asfaltbaan is, meer kasseien of een schelpenpad, da’s te doen.

Wemeldinge.

Daar ging ik ook vanuit tot we op de Oude Zeedijk kwamen.
Dat ligt ergens tussen Wolphaartsdijk en ’s HeerHendrikskinderen.
Een beetje tractor gaat daar niet overheen en wij moesten dat wel trotseren.

Tussen 60 en 58.

Het was een pure grindweg, niet dat soort grind wat ze ’s zomers neerstrooien, maar echte kiezels die in het beton verdwijnen.
Niet geschikt voor toerfietsers, elektrisch of niet.
Al was de omgeving wel mooi en ging je langs de Ooster-Schenge, je zag er alleen weinig van door al dat gestuiter.

Grinddijk.

Onbekend met de omgeving gingen we er toch overheen.
Zulke dijken moesten verboden worden om daar over te fietsen.
Nadat we de Oude Zeedijk overleefd hadden, even een rustig klinkerpad om nogmaals geconfronteerd te worden met zo’n grinddijk, nu de Oude Veerdijk en die bestond zelfs uit twee delen.

Einde Oude Zeedijk.

We kregen er genoeg van, zo’n viereneenhalve kilometer je banden en schouders testen, dat laten ze maar over aan de liefhebbers met een stevige crossfiets.
Het laatste stuk lieten we letterlijk links liggen.
Je staat dan wel verloren tussen de aardappelvelden en akkers met graan.

We raakten van de route af en mijn Garmin ging overstuur.
Uiteindelijk kwamen we weer terug bij het vliegveld van Arnemuiden.

De versnaperingen hadden we echt verdiend!