De week voor Pasen was het goed weer, veel zon.
Mijn vrouw wilde op woensdag samen een eindje fietsen.
Dus op maandag een verkennend rondje naar het westen gedaan, op die dag stond er een beste puist wind.

Een opknappertje?

Net toen ik een trapje minder wilde doen, hoorde ik een bekende stem naast me.
Het was mijn jongste zoon, dat was niet zo prettig!
Begrijp me goed, het was leuk, maar hij rijdt me veels te hard.
Ik kon er nu achteraan.

Bordje bijna verdwenen.

Dinsdag was er stukken minder wind en ik reed richting de bollen aan de Ronduiteweg.
Net na ik foto’s getrokken had voor kennissen over de grens kwam Lia er aan.
Dus samen verder een rondje gemaakt, fijn bijgekletst en we sloegen nog maar eens een weggetje in.
Ook even langs de wilg die het naambordje Poonstraat opat!

Bollenpracht.

Woensdag was het windstil, mijn vrouw had het goed uitgekozen!
Het beoogde rondje ging niet door, wederom ging ik richting de bollen.
Onderweg zagen we ook pinksterbloemen en zwaluwen, een teken dat de lente weer volop bezig is.
Je kreeg zowaar een vakantie gevoel.

De fiets kan even rusten!

Spirutualiën.

Dinsdag reed ik nog met Lia door St. Jansteen.
Eenmaal thuisgekomen kreeg ik een whatsapp van mijn kleindochter of ik een boodschap kon doen voor haar in Steen.
Zal je net zien en dat doe je dan voor haar!

Het worden er steeds meer.

Dus donderdag ik wederom op de fiets naar Steen en de afgedankte kerk.
Daar huist nu een een soort slijterij in, de ‘Heilige Spiritus’.
En weer ging ik in gezelschap naar huis, nu met wat flessen geestrijk vocht in mijn rugzak.
Het weer was al weer veranderd, er stond meer wind en het was wat diezig.
Zag zelfs reeën op een akker.

Toch al die dagen lekker gefietst ondanks de blijnen op m’n kont.