Het zou zomaar de laatste mooie fietsdag geweest kunnen zijn van het fietsseizoen 2021.
Voor het komende weekeinde voorspellen ze niet zo’n best weer.
Kan meevallen en dat wachten we maar af.

Dat glaasje! Daar rij je ver voor!

Wat zou onze clubpostduif nog voor rit in petto hebben?
Het voorstel was naar het pontje van Langebrugge te gaan met koffie in Ertvelde, niemand had daar bezwaar tegen.
Wie gaat er op kop?
Elize zag ervan af en zo gingen Wim en Rob op weg naar het pontje met de rest als gevolg.
Dat was even trappen tegen de wind in, dat mag je wel verwachten om deze tijd van het jaar.
De zon kregen we als extra.

Tijd voor een praatje.

Even wat drinken, de koffie is nog ver.

Het pontje en de fietster.

Daar heb je nu tijd voor als de pont al weg is.

Die wind speelden ons wel parten want de pont was net vertrokken, te laat dus!
Dat werd dus wachten voor we toegelaten werden op de andere pont.
We stonden allemaal van voren, maar dat was de bedoeling niet.
Fietsers aan de zijkant en even later vertrok de pont volgeladen met net zoveel fietsers als auto’s.

Aan de zijkant opstellen dames en heren fietsers.

Het gewicht is nu gelijkelijk verdeeld.

Cultuur aan boord.

We mochten er als groep weer af.

Zo’n stop en vaartocht bracht onze postduif even van zijn stuk, we hadden dat stukje van België dus ook gezien.
Het zou Monnie niet zijn of er werd een lusje gereden.
Was alweer lang geleden dat we daar fietsten!
Het werd bijna een nostalgische tocht en Ertvelde lag toch niet zó ver weg?

Gezellig bij elkaar.

Vol terras.

Drukte en lawaai aan het rondpunt.

Eindelijk koffie.

Onderonsje.

Zo hoort koffie te zijn.

Het restant.

Het terras van ’t Oude Gemeentehuis in Ertvelde moest door ons zelf aangepast worden, we wilden wel bij elkaar zitten.
Zolang als dat in België nog kan, want de coronamaatregelen worden alweer aangescherpt.
Het was daar goed zitten en bij de koffie kregen we een glaasje.
Nu waren het wel hele kleine glaasjes, maar desalniettemin smaakte het voortreffelijk.
Ook nog een bonbonnetje erbij.
We werden weer verwend.

Iemand stelde de vraag hoever we eigenlijk van de grens zaten?
Nog geen 10 kilometer!
Even een tunneltje door, een stukje door de Katte en zo op de grens aan.
Op de Denderdreve wilde Monnie nog een extra lusje maken.
Gelukkig wist hij niet waar we linksaf moesten en hielden we koers op Sas van Gent en de brug.
Kortom we hadden weer een mooi rondje met goed weer gefietst.

De wintertijd kan weer beginnen!