Woensdag zou een overgangsdag worden, van zonnestralen naar regendruppels.
Zou ik mijn spatbordje weer op de fiets monteren en is het dan niet de goden verzoeken?
Regen werd pas tegen 17.00 uur verwacht en zo konden we droog nog een rondje fietsen.

Het was nodig dat spatbord.

Bij het ZKH hadden we al besloten naar Koewacht te fietsen en op de Sassing vonden ze dat ook goed.
De wind blies nu eens uit het zuiden en die stond al fors.
Dat werd dus als vanouds; neus op de stuurstang en stampen.
We reden het traditionele rondje; brug onderdoor, de Tractaatweg over, Blaarstraat in en het bruggetje met de kasseien oversteken.

Een tak vol.

‘Je hoeft niet aan een boom te groeien om een eikel te zijn’.
De fietspaden lagen bezaaid met die boomvruchten.
Menig eikeltje is plat gereden.

Met zon en wind mee bereikten we Koewacht en er was plek genoeg voor ons buiten.
De gebruikelijke dorstlessers werden besteld en alles was eenheidsprijs: €2,00.
Behoudens de ‘donkere’ dan.
We voelden wat spetters en richting Stekene zag het grijs, we gingen gelukkig de andere kant op.

Koffie en ‘donkere’.

Suikerwafel eten.

Koffie drinken tijdens het tellen!

Tegen de gevel en onder de mededeling het meubilair niet te verplaatsen, stond een fiets waar Lia verlekkerd naar keek.
De eigenaar wenste er niet te over te onderhandelen.

Aangeplakte mededelingen.

Ondanks de spelfout stond er duidelijk waar we ons aan te houden hadden.
Een beetje vrijheid genoten we toch!

Even uitblazen na het kopwerk.

Er werd toch geschoven met de stoelen.

Een moment rust voor alle.

Ter hoogte van de Kijkuit begon het serieus te druppelen en de mannen van Axel zagen de bui al hangen en gingen bij de ‘Bosseblie’ er af.
Pluvius had een tussensprintje getrokken en gaf zijn zegen al om 15.30 uur.
Voor de rest liep de terugweg over de Pouckedijk en we leerden weer eens waarom deze dijk zo berucht is.
Harde wind en regen tegen, dat werd op de tandenbijten en afzien.
We werden steeds natter, maar gaven geen krimp.
De wind gaf ook geen krimp.
Daarna sloeg Zaamslag druipend af.

Het was maar een buitje, want bij Terneuzen werd het droog.
Ondertussen waren onze schoenen verworden tot verdronken bootjes.

De kleren, fiets en de fietser konden gelijk de droogtrommel in.