Op zaterdag 03-11-2018 was het weer zodanig dat een ritje Eede nog met plezier gereden werd.
Nog steeds een zonnetje, weinig wind en een groep wegrijders die de punten voor de veldrijders bij elkaar ging sprokkelen.

Mijn kleinzoon was wat te laat en we moesten daardoor in de achtervolging.
Het tempo lag voor ons beide hoog en gelukkig van de groep een stuk minder.
Bij Philippine haalden we ze bij.
In Watervliet moesten we een stuk klünen omdat de Veldstraat opgebroken was en daar werden onze fietsen en schoenen vies van.

Zelfs het café was in renovatie.

Het tempo bleef verder rustig en we naderden Eede gestaag.
Tot de kreet ‘lek’ klonk en we vlak voor Eede stopten.
Mijn kleinzoon had in een stukje glas gereden, nooit goed voor banden.
Rap werd het binnenbandje gewisseld.
Helaas, in zijn zadeltasje zaten binnenbanden met een klein ventiel terwijl zijn velgen beduidend hoger waren.
Opa’s zijn ook voor binnenbandjes goed.

Chiel staat al klaar.

Die ouderwetse pompen toch!

De dames waren doorgereden en die kwamen we aan de koffietafel pas tegen.
Het was daar druk door veldrijders maar ook veel wegrijders.
Het is toch altijd zoeken voor een plekje voor de fiets.

Eindelijk koffie!

Veel te bespreken.

Zit m’n haar goed?

Vastleggen is niets, maar dat losmaken.

Op de terugweg hadden we de wind mee, deze was toch iets toegenomen waar verder geen bezwaar tegen was.
We reden ook over een stukje weg waar je zadel een trampoline werd.
Je moest je goed aan je stuur vasthouden.

Langs Boekhoute waar het Spookcafé nog steeds gesloten was.
Chris moest even van zijn fiets, zijn achterwiel was niet goed gemonteerd.
Dat merkten we wel toen hij de koppositie weer innam, de snelheid lag ineens een stuk hoger.
Zolang de wind in onze ruggen bleef blazen, mopperden we niet.

De vraag rijst nu toch wel; hoelang blijft dat mooie weer nog duren?

PS: de voorgenomen rit naar de Thai wordt uitgesteld.