Het was bijna weer een normale rit naar het westen, we hadden de brug gewoon weer tegen.

Oude gebruiken moet je in ere houden: wachten!

Onze voorzitter werd op deze dag weer een jaar ouder.
We konden wij hem niet toezingen.
Het gaat gelukkig al wat beter met Bram Dieleman.

Aan het begin van de Nieuw Westenrijkdijk, voor sommige de eerste keer dat ze dat bord lazen, stonden we te wachten op de andere leden.
Ondertussen passeerde een wielrenster die bij het stoplicht onderuitging.
Er ligt daar veel los materiaal waarop ze slipte.
Een val is altijd ongelukkig, maar ze had wel geluk!
Twaalf paar mannenhanden hielpen haar weer overeind, twaalf galante heren.
Ze veegden zelfs haar rug af die vol zat met gruis en ander ongerief.
Behoudens wat schaafwonden mankeerde haar niets en kon ze haar weg vervolgen.
Wij ook, al gingen wij onderweg naar Eede.

Het werd een onbekommerde tocht.
Net niet helemaal, we moesten even in de remmen.
Bij één van de jongere leden zat het achterwiel scheef.
Dus even wat recht zetten.

Niet lek maar scheef.

Na lange tijd hoefden we ons geen zorgen meer te maken over regen.
Al hadden enkele toch nog hun regenjasjes mee.
Zelfs de wind was minder dan we gewend waren.
Het is zomer dus de wegwerkers strooien weer hun grind overal neer zodat we soms een andere weg moesten nemen.
Allemaal extra kilometers.

Café ‘de Tol’ in Eede.

Dringen aan de stempeltafel.

Het was alweer zweten.

Henk had met zijn lange kabel een aantal fietsen vastgelegd.
Dat werd dus even wachten tot ze weer bevrijd waren en dat Henk die kabel weer terug opgerold en opgeborgen had.
Veiligheid eerst!
De terugweg verliep vlotjes.
In de Visartpolderdijk liep een elftal jonge patrijzen op de weg die in paniek alle kanten op fladderden.
Prachtig toch die natuur.
Zelfs op de terugweg hadden we de brug tegen.

We hebben weer volop van het zonnetje kunnen genieten.